Artık cümle bile kuramaz oldum

Noktayla tanışmasaydım keşke, seninle. Sana her virgül getirmek istediğimde koca bir ünlem ile karşılaştım. Soru işaretleriyle başbaşa kaldım. Noktanın üstüne ikinci noktayı koymak istediğimde, herkesin ağzında bir sus işareti... Çok mu anlamsız olacaktı söylediklerim? Tam söyleyecekken düşündüklerimi, buldum önümde kesme işaretini.. Lafımı hep kestiler, hep parantez içinde kaldım, hiç dışarı çıkamadım. Hasretim senden gelecek söze... Üstünü karalamayın. Her lafının altını çizdim, ama silginin acımasızca yokedişinden kaçamadı kalemim...

Ben konuştuğumda kimse anlamadı beni. Dipnotlarla anlattım derdimi.. Her konuştuğumda tırnak içinde değildi tüm sözcüklerim. Hepsini isteyerek dedim. Anlamadın. Yada anlamak istemedin. Virgülü koymak istediğimde, nokta koymuştun hatırlıyor musun? İşte o zaman sana, derdimi anlatabildim. Ve kaldırdın konuşma çizgisini, sustun, arkanı döndün gittin.. Arkanı her döndüğünde, sana tırnak içinde görüşürüz dedim. Cevabını bana hep den denle verdin.Hep aynıydı söylediklerin. Ama ben hiç yılmadım çünkü son cümleni, üç noktayla bitirdin...