Artık Uyusam...

Şehir uyudu ben daha uyuyamadım. Sohbet edecek kimse yok diyor en elektroniğinden bile hayat. Anlamak istemiyor muyum? Yoo... gayet iyi anlıyorum hayatı -da; inanasım gelmiyor bu durumlara. Ben ki susacak. Susmuş. Ben ki bekleyecek. Durmuş. Yorgunmuş.

Gözlerim hala yeşil. Saçım sarı. Göbeğim duruyor. Bir sürü şey olup bitiyor. Ve ben izliyormuşum gibi; -kenara çekilmiş- dramatik bir film şeridini. Oysa neler neler yapmak isterdim. Neler neler yapabilirdim. Yapamadım. Yapmadım. İyi de ne önemi var bunların?

Nice bekleyişler sona erdi. Nice imkansızlar çıktı geldi apansız. Belli belirsiz bir kıpırdanış yaşadım. Yaşamadım değil. Biraz elimin ucuyla değmiş bile olabilirim.
Ne istiyorsun be kadın! Bilsem be! Bir bilsem! Ne istemediklerimi öylesine net söylesem de... hem de sakız olmuşlar dilime... Bir sersefil benlik, bir çaresizlik... bir salak hal bu.
Artık uyusam...