Artık yalnızım, kaybetmekten korkmayacak kadar

Seni özlemekten yoruldum. Ne olacaksa olsun, bile demiyorum artık. Daha geçen gün, geçtiğin yolları arşınlıyordum; mistik hazlar alarak. Kokun alıyordu beni, bir denizci yapıp karaya vuruyordu. Yemenin, içmenin haram olduğu bir ibadet gibiydin. Sigara yol arkadaşım oluyordu, aşkın inzivasına çekiliyordum. Dumanın halka olması, düşünen var demekmiş; sen belletmiştin bana…

Nazı eksik bir sevgi oyununda, mızıkçı bir çocuk çıktım ben. Dalgalı bir denizdim, duruldum. Tekne durmaz dev dalgalarım vardı benim, artık kağıt gemiler bile yüzebiliyor, durgunluğumda… Kitapların yakıldığı bir karabasan yaşanıyordu içimde, kardeşin kardeşi kırdığı çatışkılar; şimdiyse, el bize güzel günler getirecek, diyen bir psikolojinin içindeyim. Sosyoloji ve tarih kürsümü, içimde bir süredir kapattım. Edebiyat bölümümün bütün öğrencileri, boş kağıt verip ikmale kaldılar. Felsefe mi, kapıları hiç olmadı ki, kaldığım bilim evlerinin…

Ne çok anlam biçmiştim oysa yaşam denilen oyuna. Beynimin hücrelerine dek, karış karış tanımlama ağı oluşturmuştum, yaşam denen iklimini yitirmiş coğrafyamda. Şiirin bir sözlü silah olduğunu ilan etmiştim, çırılçıplak fırlayıp yaşam hamamından, sabunlu köpüklü saç-başla; “evreka!” diyerek... Şimdi meydandayım, üstelik hiçbir gizini çözemeden, yaşam denen oyunun. Çırılçıplağım, oramı buramı kapatıp, sığınacak kapalı bir mekanım da yok.

Kapına geldim, çocukçaydı belki; hopladım, zıpladım. Kıkır kıkır güldüm, en çok… Sense, baba gibi soğuktun! Sense, hocalar kadar uzak… Bütün iktidarlar gibiydin; benden çok uzak.

Şimdi yanacaksan, bende devrilen tacına, tahtına yan. Yaşam; pencerelerimizden molotof kokteylli atıyor, çöplüklerimize bomba paketleri bırakıyor. Sloganlar yazıyor, evlerimizin duvarlarına. Kar maskeli isyanı yaşatıyor, yüreğimize zehrini akıtarak… Farkında bile değil misin, yoksa?...

Artık yalnızım, kaybetmekten korkmayacak kadar!