Düşlerimi geri verin...

Düşlerimi geri verin!

Sol omzum çıktığında çektiğim acıyı düşünürken, daha dün gibi hatırlıyorum, torba torba çimentoyu kireci omzuma alıp kamyonetlere bir çırpıda taşıdığımı…

Sakın ha, bana birileri Ahmed Arif şiirini artık duymaz olduğumu dillendirmesin, sakın! O sesin içime akan ''onur da ağlar''ını Tracy Chapman’ın gitarının tellerini çekiştirirken koparınca yitirdim. O erkek sıfatlı kadının büyülü sesiyle yıkansam, aklanır mıyım Ahmed Arif’in dizelerine karşı…

Musa Amca, seni öldürdüler mi sahi? Hala içimde bir masalcı kayıp, aranıyor! Sancılar çektiğim kimi geceler okurken ömrümün aksakallısının anılarını, kanıyorum eceliyle ölmeyi bile ona çok gördükleri için…

İlhan Berk çok yaşlandığı için koluna girilmeden merdivenleri çıkamadığını hatırlatınca birisi bana, şiir yaşlanır mı hiç dedim, hiç!

Borges’in gözlerinde kör olan Saramago metinleri, beni düşe çıkarsın!

John Fante’nin bacaklarından çok sonra kesildi oysa benim düşlerim, bana düş emziren gece bilmez mi bunu?

Biraz sonra insanlığın elindeki bütün metinleri bir gaddar toplayıp yakacakmış gibi okuyorum!

Fırından yeni çıkmış taze bir ekmeği dilimleyip önüme çay ve yağla koyan yoksunluk, benim ilk gençliğim Yaşar Kemal’le Yılmaz Güney’i çok severdi!

Bergman, sanki babamın oğluymuş gibi içselleştirip filmlerinden konuşuyorum. Öldü Bergman, yas tutuyorum!

Woddy Allen’ın kara mizahıyla yürüyüp kaldırım taşlarını sayıyorum. Woddy Allen, korkuyormuş ölümden!

Fellini filmleriyle balon patlatıp tabak kırıyorum! Baksanıza gökyüzüne, Fellini filmlerinin havai fişekleri patlıyor!

Düşlerimin akıntısında ne çok sevmiştim oysa ben bu yurdu ve kendimi!

Kafka, yaşam denizinde baba vurgunu metafor arıyormuş!

James Joyce metinleri ortalık yere bir günlük uzun bir yolculuk biletini uçaktan dağıtmaya devam ediyor… Toplayın, üstü kalmasın!

Yesenin deyince Mayakovski koşarak merdivenleri tırmanıyor, Mayakovski deyince Yesenin bir kır evinin penceresinin camlarına buğulu bakarak ritim tutuyor!

Octavia Paz mı, en son beş yıldızlı bir otelin kendisine ayrılmış odasından ünlü bir aktrist kovalıyordu! Kapıyı aktristin yüzüne çarpmış, ne hoş!

Proust, yatağında kendini avutuyordu. Ciltler tutan bu avutma, kimi geceler beni de avutur!

Shakespeare sahnenin perdesine yapışıp Arthur Miller’ın ''Satıcının Ölümü''nü okusa, Orhan Asena kuliste ''Şeyh Bedrettin Destanı''nı yazarken! Olursa zamanı da tersten okumak, canını bir güzel okumadan önce!

Perde Antony Hopkins, Genco Erkal’i de tak koluna! Seyirci oyuncu görsün, oyun içinde oyun!

Nazım’ın çınar ağacının gölgesine kurulmuş Orhan Pamuk, son romanı “Masumiyet Müzesi”ni anlatıyor Ahmet Hamdi Tanpınar, Yusuf Atılgan ve Oğuz Atay’a, bir de güzel esiyor ki Dostoyevski rüzgârı yine başında, aşkla!

Binbir gece Borges, masal!

Viva Borges, palante palante!

(24 Eylül 2007)