Aşık Olmak Üstüne....

Nefes alamıyordu, belki de ölmek üzereydi. Anlayamıyordu, tek bildiği şey bu berbat hayatın ona artık dar gelmesiydi....

Amaçsızdı, kimi zaman umutsuzdu... Yine de herkes ona, hayata dönmesi gerektiğini söyleyip duruyordu. Dinlemek istemişti onları. Hayata gülümseyerek bakmıştı çok kısa bir zaman... Etrafına sahte gülücükler dağıtmaya çalışmıştı ama içi kanıyordu... Kalbi her geçen gün bir damla daha kan akıtıyordu. Canı acıyordu. Bir damla, bir damla daha...

Durdu, düşünmeye başladı. Ne yapıyordu? Ne için? Kimin için? Düzelmeliydi, toparlanmalıydı. Etrafına bakındı, gözlerini iyice açtı ve derin bir nefes aldı. Nefesini vermek üzereyken, boğazında bir şeylerin düğümlendiğini hissetti. Onsuz hiçbir şeydi. Güçsüz, aciz ve fazlasıyla yorgun..

Yorulmuştu artık; ağlamaktan, acı çekmekten, onsuz olmaktan. Hatanın kendisinde olduğunu biliyordu. Hissedilen duygular, yaşanan anılar... Hepsini tuzla buza dönüştürmüştü...

Bir an değişti kafasındakiler...Tutku geçti aklından, sadece tutku. Tutkuyla dolu simsiyah bir zihne sahip oldu o an... Yapmak istediği neydi? Ölüm mü? O kadar cesareti yoktu, yapamazdı... Önce kalbindeki kanamayı durdurmalıydı. Neyle?U nutmak mı? Nasıl unutabilirdi onu? Ona duyduğu derin ve güçlü olan bu aşkı basitçe bir kenara atabilir miydi?

Tam o sırada istemediği birşey oldu, gözünden tek bir damla yaş düştü. Ağlamaya başladı, hıçkırıklara boğuldu. Onu seviyordu, kahretsin ki onu seviyordu. Bırakamazdı onu bu kadar güçlü bir bağ varken onunla arasında ...

Duraksadı bir an devam etmeliydi... Bu kadar çabuk pes edemezdi. Etmedi, herşeye rağmen onu sevmekten vazgeçmedi. Sonsuza kadar...