Asırlık kavuşma

Tamı tamına 3 ay geçti üzerinden. 35. yaş günümdü. 22 Nisan 2006. Fenerbahçe'nin resitali hala güzümün önünde. Hele hele 35. yaş günümde 35 pastan attıkları o gol yok mu. Bu yaşadıklarımın hepsi dün gibi. Ama gelgelelim Fenerbahçe'siz geçen o 3 ay yok mu. 3 ömür gibi.

Zaman, böyle iliginç bir kavram. Sevdiklerinizle paylaştığınız güzel anılar yıllar önce de olsa dün gibi parlar gözünüzün önünde. Aynı zamanda da sevdiklerinizden yoksun geçirdiğiniz 1 gün bile size 1 ömür gibi gelebilir. İşte Fenerbahçe ile aramızdaki aşk böyle bir şey. Ve her Fenerbahçeli için de bu böyle. Kısaca Bu Sevda Bitmez, Sayın Başkan Aziz Yıldırım'ın da dediği gibi.

Bir başka olur Fenerbahçe'nin Fenerbahçeli ile buluşması. Kızıltoprak biran da Kutsaltoprak olur. Cafeler, büfeler, restoranlar her yer sarı laciverte bürünür. Esnafın yüzü güler. Genci yaşlısı herkesi bir heyecan kaplar. Maça gidemeyen yaşlı insanlar, kanı kaynayan Fenerbahçeli taraftarlara güleryüzle başarılar diler. "Hadi kazanız mübarek olsun" derler.

Bağdat Cadddesi bu günlerde sarı lacivert çağlayan bir nehire döner. Mabedin etrafı ise o nehirin döküldüğü sarı lacivert bir deniz olur. Hele mabede yaklaştıkça o nehir daha bir deli çağlar. Sarı lacivert bir şelale gibi mabedin etrafında kaynar.

Asırlık bir periyottur bu. Sarı lacivert damlacıkların etrafına yaydığı enerji bütün Kızıltoprak'ı bütün Kadıköy'ü hatta artık televizyonlar sayesinde bütün dünyayı kaplar.

Farklıdır Fenerbahçeli. O yüzden de hayatı boyunca hep şunun gibi bir cümleyi bir kez olsa bile duymuştur "Niye kendini bu kadar paralarsın bu Fenerbahçe için" ya da "Ne var bu Fenerbahçe'de Allah aşkına bütün hayatın Fenerbahçe olmuş"

Evet artık sözün bittiği andır. Ve Fenerbahçe'nin Fenerbahçeli ile Asırlık Buluşmasının vakti gelmiştir.

Hiç Bitmeyen Bir Sevdanın Yüzüncü Tekrarıdır bu.