Aşk...

İçimden bir şarkının bir mısrası geçiyor: "Aşk hiç biter mi?..."

Bitmez. Bitmeyecek. Bitemez. Beni bırakıp gidemez bu duygu. Bu duygu, beni kendime en yaklaştıran. Bu duygu beni liğme liğme doğrayan, ince ince üzen, inim inim inleten. Yangınla eş değer bir duygu bu. Ama ben şikayet etmiyorum. O benden gitmesi gerekene kadar onu misafir etmeye razıyım. Mecburum da zaten buna. Ayrıca kadir-kıymet bilenlerdenim. Acıt bakalım aşk canımı, daha ne kadar daha fazla acıtabilirsin görmek istiyorum doğrusu...Hayır sana meydan okuma değil bu, sadece sen canımı acıttıkça ben yaşadığımı anlıyorum, ayırdına varıyorum.

Bu aşk, karşılıksız da değildi üstelik. Yaşandı beraberce; ben ve sevgilim. Sevdik. Bir zaman diliminde, deli gibi sevdik. Sonra sevgilim gitti. Gitmesi gerekti. Gerçekten gitti. Ben kaldım. Kalmam gerekti. Belki o gelmeyecek bile bir daha geri, ben muhtemelen asla gitmeyeceğim. Gidişler, kalışlar... Bu arada minik geliş gidişler... Peki ya aşk? Aşk ne olacak?

Aşk, bende duruyor olduğu gibi. Özenle saklıyorum onu kalbimin en güzel köşesinde. Bazen kızgınlık, bazen çokça aslında kırgınlık kasırgaları esiyor, ama aşk duruyor orda, bir mona liza gülümsemesi dudağında, hem meçhul hem hafif küçümser, bakıyor bana, hangi kasırga bana tesir eder, şaşarım diyor şairden arak yaparak. Zaten geçiyor, kasırga masırga kalmıyor. İnce hüznün acısı ve seçtiğim anıların sıcaklığıyla kalakalıyorum, durmaya devam ediyorum, dünya durmasa da. O anlarda takılı kalmışlığıma yanıyorum zaman zaman, ama sonra diyorum ki, o anlar beni ben yapan, tadını çıkarıyorum hala, bitmediler ki daha çok kereler yaşanacaklar onlar. Hiç bir şey bir kez yaşanmaz ki...

Kimseler kimse değil. Hiç kimse o değil. O bana gelemez, ben ona gidemem. Bu şarkı böyle sürer sanırsam, allegrosuz.

Bir hüzün var içimde ayrı düştüğüme dair. Bir sevinç beraber yaşadıklarımıza dair. Bu öyle bir seviş ki, bitmesin hiç, isterse gelmesin, isterse artık hatta sevmesin, ben seveyim, seveyim, seveyim.

Kendim, sevgim, ve kedilerim bir yaşam kuruyoruz sanırım, seslerini duyabiliyorum. Hiç korkmuyorum, pişmanlığım yok. Çünkü, "öyle" sevdim...