Aşk acı çekmek midir?

Sevmek insana mutluluk mu, yoksa acı mı verir. Sevenler hep acımı çeker. Vuslat olunca aşk biter mi? Bu sorulara “hayır” diyebilmek zor sanırım. Belki kavuşamamayı acıyı seviyoruz. Bu acı ve ıstıraptır ki, birçok güzel eserin ortaya çıkmasına vesile olmuştur. Acının kendisi derdin çaresi olmuştur.

Hacı Bayram Veli, gönül acısını ve çekilen acının çaresinin de yine acının kendisi olduğunu ne güzel ifade etmiştir:

“Yandı bu gönlüm yandı bu gönlüm
Yanmada derman buldu bu gönlüm”

Âşık için dert de çare de gönül ateşinin kendisidir. Bu dertten kurtulmak istemez. Onun kurtuluşu aşkın bitişi olduğu için dertle yaşamak en güzel çaredir belki de…

Sıkıntı çekmeyen, acıyı hissetmeyen, dert çekmeyen başka insanları anlayabilir mi? O acı ve gözyaşıdır ki, insanların kalbini yumuşatır, berraklaştırır. Gözyaşı ile akan damlalar, kalbin kirini pasını temizler, ferahlatır, rahatlatır.

Bir şeyi istiyorsunuz ve elde ediyorsunuz. İstediğiniz sizin için fazla bir değer ve kıymet taşır mı? İstediğinizin değeri elde etmek için harcadığınız veya ödediğiniz bedelle ölçülür.

Şimdi böyle aşklar ve sevgiler var mı? Kalmış mıdır bilinmez. Şairimiz Faruk Nafiz ÇAMLIBEL’ in dediği gibi;

“Ne şair yaş döker, ne âşık ağlar,

Tarihe karıştı eski sevdalar”

O karşılıksız sevgiler ve aşklar, tarihin tozlu sayfalarında ve şairlerin şiirlerinde kalmıştır.

Sevgiliye ulaşmak ve kavuşmak belki şimdi kolaylaştı. Eskiden saçının bir telini görebilmek bile çok zor iken; buluşmalar ve kavuşmalar artık çok kolay.

Eski aşklar masal niyetine okumaya ve dinlemeye devam ediyoruz…