Aşk acısı...

Bugün tek bir sözle ufacık bir damla aktı gözlerimden. Şu an yanımda olup bana öyle bir şey söylemeni isterdim ki, o ufacık gözyaşımı unutup denizlere açılayım, kalbimi kimse yakalayamasın, kuşları peşimden uçurayım… Ne söylersin bilmiyorum; ama ellerimle toprağa baş koyayım. Sıcak, kuru toprağa ellerimle dokunayım.

Şuan ne istiyorum biliyor musun? Sonsuz gibi gözükür ya hani deniz, küçücük bir teknede, o sonsuzluğun, o okyanusun tam ortasında olsaydık eğer…

Günler boyunca orda kalıp birbirimizi seyredip anlatmasak da çoğu şeyi, sadece gözlerimizle konuşup birbirimizi anlamayı ve o okyanusun, sonsuzluğun ortasında her şeyi unutup seninle kaybolmayı. Ne çok isterdim inan şuan bunları yapmayı. Ama ne yazık ki bırak o sonsuz okyanusu görmeyi, seni bile göremiyorum artık…

Haykırışlarım ufacık kalıyor bak şu koca evrende. Boşuna sevinip, boşuna üzülüyoruz aslında. Yalnızca hiçliğimizle dalga geçebiliyoruz bak. İnsanlar “biz neler gördük” diyorlar. Gördükte göreceğimizi delip geçen bir kişi bulamadık şu yeryüzünde.

Sana yazdığım ya da kaleme aldığım şeylerin anlamını çözebilseydim eğer, boynum bükülmeyecekti. Ama şuana kadar aşk acısı üzerine yazılmış her şey gibi bunlarda benim senin arkandan çektiğim acının birer ifadesi…

Bunları yazmışım defterime, veda ettiğim sevgilime yıllar önce. Aslında kendime bir vedadı bu. Kendi kendime çektiğim acının ifadesiydi. Kendimi inandırma çabasıydı…

E peki sonra ne oldu? Her şey zamanla unutuldu. Yeni bir hayat, yeni bir düzen… Şimdi okuduğumda sadece anımsayabiliyorum çektiğim acıyı. “Evet ya” diyorum “Ne kadar zor günlerdi.”. Hâlbuki ne kadar zor geçmişti o zamanlar. Hiç bitmeyecekmiş gibi gelmişti.

Zaman gerçekten her şeyin ilacı mı bilmiyorum. Ama çoğu duygunun etkisini azalttığı kesin. O zamanlar arkadaşım “Allah bu acını unutturmasın” dediğinde bile ne demek istediğini anlayamayacak kadar üzgündüm. Çok sonra anlayabildim “Son acın bu olur inşallah” demek istediğini.

Anlıyorum ki yaşadığımız her duygu, yeni bir duyguya teslim edene kadar kendini, bütün şiddetini koruyor. Sonra zamanla, sadece anımsayabildiğimiz duygular olarak ve hayatımızın bir parçası olarak kalbimizin bir köşesinde kalıyor…