Aşk benden ibarettir..

Gidişinin ardından karalar bağlayıp umutlarımı bir kibrit alevinde yaktığımı hatırlıyorum. Gecenin siyahına inat aydınlatıyordu kızıl alevlerim kararmış ruhumu. Saatlerin yerine mıhlandığı anlarım oldu. Ayın yerinde asılı kaldığı, sessiz, ürkütücü karanlıklarım.

Korkum, korkusuzluğumdu..

Gidişinle beraber ateşlere attığım hislerimden eser yoktu.Ne heyecan duyabiliyordum ne de sevinç. Hüzün neydi benim için, hatırlamıyorum. Ruhsuz, bitkin bir haldeyim. Kendime gelme gibi ne hevesim var ne de gücüm.

Senden sonra diye adlandırdığım günlerimde yalnızlığımın aşkımdan daha güçlü olduğunu hissettiğim anlarım oldu. Bazen kızdım kendime, bazen güldüm. Ne de olsa o gücün emrindeydim artık.

Yalnızlık metresim olmaktan çıkıp uğruna çıldırdığım tek uğraşım olmuştu. Öyle ki kendimce mutlu olduğumu hissettiğim anlarda bile omzumda hissediyordum parmak uçlarını. Benimle soluyor, benimle yürüyor, benimle yaşıyordu adeta.

Sadıktı ama biraz da kıskanç.

Ne zaman içimde birşeylerin eridiğini hissetsem dikiliyordu karşıma. Gecelerim daha soğuk, daha karanlık oluyordu anında. Uzun zaman böyle devam etti. Yalancı aşkların başrolünü oynadım kusursuz bir biçimde. Hiçbiri farkında değildi omzumdaki elin.

Seviştikleri beden benim ki değildi ve hiçbiri hissedemedi gecedeki ayazı benim kadar.

Daha kolaydı nasıl olsa, altı üstü iki kelime. Seni seviyorum.. Ne tuhaf. Bir kez söyleyemedim yalnızlığıma bunu. Beklemişmiydi acaba, hiç düşünmedim. Kimisi sarışın olarak çıktı karşıma, kimisi esmer. Kimi derbeder, kimi mutsuzluğum girdabında kayıp.

Suya yazı yazmak gibiydi onlarda iz bırakmak. Aşk için uğramadı hiçbiri. Harap bitap halde sığınırlardı. Usul usul yaralarını sarardılar sonra. Geldikleri gibi gittiler. Geride bir iki satır bırakıp uzandılar yarınlarına.

Aşk benden ibarettir bu mısralarda.

Ben yalnızlığı sevdim.

Yalnızlık aslında bendim.

07/07/08