Aşk dediğin bir keredir sevgili!

Sonu olmayan bir aşkı gerçek sanmışız meğer. Tutamayacağımız sözler altında ezilmemizdenmiş öfkemiz.

Sevgiyi anne kucağında bir çocukken öksüz, yetim bırakmışız meğer. Mücadele etmekten çok kaçmak, kurtulmakmış niyetimiz.

Vazgeçilmez gördüğümüz birbirimiz değilmişiz meğer. Özgürlüğümüzmüş en büyük vazgeçilmezimiz.

Aşk’ta gurur olmaz diye beylik laflar etmişiz meğer. Yeniden başlangıçlara direncimiz kalmayışındanmış gururu kendimize kalkan edişimiz. Yaşadıkça öğrenmişiz.

‘Sen olmadan yaşayamam’lar birer yalanmış meğer. Kendimizi birbirimizden çok sevmişiz.

Aşk’a yenilgiyi çoktan kabullenmişiz meğer. Kaldığımızı sandığımızda bile birlikte değilmişiz.

Sevgiyi çoktan incitmişiz meğer. Olmayacak sözlerle saygıyı yitirmişiz.

Kalbimizi ilk günkü gibi tutmayı becerememiş, her geçen gün tüketilen bir sevdayı sürüklemişiz.

Biz çoktan ben ve sen olmuşuz meğer. Ya da hiçbir zaman biz olmayı becerememişiz.

Kaç aşk yaşar insan hayatında? Bir ömre kaç sevgi sığdırabilir?

Veya kaç kişiyi aynı sevgiyle sevebilir? Sözler unutulup kaç kez başkasına yapılan konuşmalarda can bulur yeniden? Ve insan kaç kez bir çift göz uğruna olmazları bile göze alabilir?

Aşk bir keredir sevgili!

Ya benden sonra aşk sanmışsındır avutmuşsundur yüreğini, ya da bana aşk dediğin gün en büyük yalanını söyleyip incitmişsindir karşındaki yüreği.

Aşk bir keredir sevgili!

Şimdi belki yeniden sevdiğini sanıyorsun karşındakini.

Ve yine aynı cümleleri kuruyorsun belki.

Her kalp çarpıntısına aşk denseydi, bugün nefes alan herkes aşk’ı yaşadığını iddia ederdi.

O zaman Kerem’in ne farkı olurdu Ali’den, Veli’den?

Aslı kaç Kerem severdi, ölmezdi sevgisinden.

Aşk dediğin bir keredir sevgili!

Ya yüreği ortaya koyup hakkını vermeli, ya da yüreğin olmadığı yerde AŞK adını kirletmemeli.