Aşk hep karmakarışıktı zaten!

Yıllardır çözemedik
Şu kadın-erkek karmaşasını.
Oysa,
Ne çok konuştuk üstüne,
Gündüzler verdik önce
Sonra geceler.

Ne kafalar yorduk,
Tükettik
Ne saatler,
Kasalarla biralar
Şaraplar kadeh kadeh,
Paketlerle sigaralar.

İpin, bir yerde,
Buluyorsun ucunu
Ama bakıyorsun,
Sonu yok!
Sondan başa geliyorsun
Bir bakıyorsun
Ucu yok!

Kabul,
Her ilişki
Kendine özel,
Ama, bakıyorsun bir yerde
Neredeyse bütün sorunlar genel,
Yalnızca değişmiş bazı roller!

Ne uğraşlar verdik
Kadın-kadına,
Çekiştirdik
Örseledik
Gelemedik ipin ucuna.

Erkekler geldi bir araya,
Saklandılar önce
Teknolojik muhabbetler ardına,
Bir-kaç kadehten sonra başlayıverdi
“Bir arkadaşımın karısı…”
Tınıları…
Ama ne mümkün,
Yoktu ki ipin ucu!

Kadın-erkek dostlar toplaştık
Zaman-zaman,
En mahremlerimizi açtık,
Taştık, paylaştık...
Kah ağladık salya-sümük,
Kah güldük,
Muziplik olsun, bari,
Madem çözemedik!

Çözülemiyor yani,
Çözemedik biz
Yıllardır.
Yüzyıllar da çözememiş zaten
Yoksa ne diye
Banko bu konu!

“Dünya insanı” diye
Bir oyun muyuz,
Bir yerlerde bir çocuk,
Laf olsun diye,
Öyle mi istedi de
Birbirimizi bir türlü
Anlayamıyoruz.

Yada, düşünüyorum,
Bir yerlerde, bir medeniyet,
Özellikle istemedi belki
Kadınla-erkeğin
Birbirini benimsemesini.
Yani, uçuk belki, ama,
Özellikle mi karıştırdılar
İpleri?

Düşünsenize
İlk tanışmayı,
Çekimi.
Aşkın
O muhteşem
Gücünü!

O sınırsız kabulü…

Sürseydi o sınırsız kabul,
Yani,
Benimseseydi
Kadın-erkek birbirini,
Sırt-sırta olabilselerdi yani,
Hep, aşk başlangıcındaki gibi,
Yani, diyeceğim,
Yarıştırmasalardı sidiklerini
Bu güce kim dayanabilirdi?
Yoksa,
Bu korku muydu,
Birilerinin
İpleri karıştırma gereği?

Gülgün Karaoğlu
Apr,14/04