Aşk mı, mantık mı? Hangisi aile?

Bugün aşkı farklı yönde anlatmak istedim… Aşkın evliliklerdeki etkisini anlatmaya çalışacağım, nacizane, dilimin döndüğünce…

Aşkı çoğu kez şiirsel, masalsı ve mucizevi olarak tasvirleyip yazdım, inandım, inanarak yazdım…

Çünkü; ben bir aşk çocuğuydum… Birbirine filmlerdeki gibi bağlı, bir o kadarda çetrefilli olaylarla birbirini yoran fakat vazgeçememiş bir anne , babanın çocuğu olunca aşkın; hem çok zor, hem de çok güzel olduğuna şahit oldum…

Aşkın var olmadığı birliktelikleride izlemişimdir muhtemelen , laf aramızda çok sevimsiz, sıradan bir görüntüleri vardır dışardan bakılınca…

Hangi ilişki daha kolay diye sorarsam kendime , tabi ki aşkın var olmadığı ilişki derim…

Ama ; hangi ilişkide nefes var ? dersem , tabi ki aşkın varolduğu ilişkide…

Çünkü ; aşkın var olmadığı bir ilişki , bilindik , aynı evi paylaşan bireylerin yaşam hikayesinin rutin adımları vardır hepsinde…

Baba işe gider , annede çalışıyorsa işe gider , akşam olur yemek yenir , baba ; PTT (pijama, televizyon, terlik…) şeklini almıştır yemeğin akabinde , Ahh !...Birde seyretse , sadece odanın en rahat koltuğunu , tv.nin kumandasını zapdetmiştir , evin PTT versiyonu ya , olacak o kadar…

Anne ise ; mesaisine devam etmekte , masa toplanmalı , ha henüz bulaşık var …

Ordan bir ses ;

-Anne ödevim var , yardıma gelsene.

Bir ses daha ;

Yarı baygın , açık gözüyle (nasıl öyle tv.izlenir hiç anlamam ama neyse…)

-Hanım çok yorgunum şu pantolonumu ütüler misin ?

Gelde hasta olma şimdi ;

Ücretsiz yapılan mesaiyemi yansak , bitip tükenmeyen isteklere karşılık vermeye yetecek gücü toplamaya mı ?

Kimi aşksız evlerdede hiç ses yoktur. Kadın , adamdan , adam , kadından vazgeçmiştir .Herbiri kendilerine bir dünya kurmuştur ve o dünyanın içinde yaşarlar …Hiç ses çıkmaz o evlerden , dışardan görende çok mutlu sanır ;

-Ayyy !...İnsan birgünde kavga etmezmi ayol ? der ; meraklı toplumuzdaki komşularımız ya da ,

-Nasıl iyi kocası vaaar… bir görsen bir görsen , bir dediğini iki yapmıyor ? diye devam eden cümleler….

Anlamazlar ki ; o evde hiçbir şeyin olmadığını…Onların bakış açısına göre , mutluluğun resmi budur…

Peki ya aşkla birleştirilen yuvalar ;

En zor evliliktir çoğu kez ; duyguların her halleri yaşanır o evlerde , her türlüsü …

Her gün farklı bir renkleri vardır , izledim kendi evimin içinde…

Annem ve babam konuşurlardı , kavgalarıda çok olurdu , bilindik kavgalardan uzaktı sadece…

Sanki ; tv.ekranında bir sohbet programı yayındaydı yada birbirini hep tanımaya ve anlamaya çalışan iki insanın sohbeti gibiydi konuşmaları…

Kimi zaman ; susardı ikiside. Biz anlardık aralarında aşamadıkları bişeyler olduğunu…O zaman devreye bakışları girerdi , kelimeler tıkanmış , bakışlar başlamıştı…

Konuşmamak için çaba sarfetselerde , bakışları birbirlerini görmeye ve gülümseyip sarılabilmelerine yeterdi…

Bir bakardım ; annem vazgeçilmez bir film artisti olmuş , babamda yakışıklı başrol…

Olayların içerik yönlerini algılayamazdım çocuk oluşumdan ama galiba babam evden kovulurdu bazen ya da annem evi terk ederdi :)

Babama en çok koyan annemin evi terk etmesi olurdu ; bizimle kalakalırdı , sarılırdı , koklardı bizi , o kadar zavalılaşırdı ki , çocuk halimle üzülesim gelirdi durumuna…yemek yemezdi , hep birilerini arardı , anlatırdı , en sonunda tüm gücünü toplar , annemin bulunduğu eve filmin terk edilen jönü , gururlu ama bir o kadarda aşık haliyle (hıımm…unutmadan çok süslenirdi giderken) zile basardı …sonrası annem evde…J

Kimi zamanda ; babam aykırılık yapar , annem alınganlıklarını silip süpürdü…

Bazen ;annem , babama çocuğu gibi davranırdı , babamda anneme evladı gibi…

Diyorum ya ; evimizde farklı renkler hakimdi…

Bir gün ; iki arkadaşla karşılaşırdık ,

Bir gün ; iki kardeşle ,

Bir gün ; birbirine kenetlenmiş yarım elma bütünü gibiydiler ,

Bir gün ; birbirinden nefret eden düşman olurlardı ,

Bir gün ; ne olursa olsun , biz ayrılamayız gibi bakarlardı birbirlerinin gözlerinin içine …

Bizde aşkla tanışmış olurduk sayelerinde…