Aşka inanmayın, aşksız da kalmayın

Transparan kalplerin sevgisi güzel olur elbette. İçi dışı bir, kocaman sade ve her hareketi, her konuşmasıyla aşkı anlatan, sizi kendine kayran bırakan, güzel, inciden bir kalp. Dilediğini dilediği zaman söyleyen, içinden geldiği gibi aşk sözcükleri sıralayan, mutlulukta sınır tanımayan bir transparan kalbim olsun isterdim.

Büyük darbelerden korktuğum için, küçük darbelerden arkama bakmadan kaçtım hep fakat sonunda bende aldım yaralayıcı darbelerden bir tane. İçini açtıkça canımı acıtan bir kalbim oldu daha sonra. İncisini verdikçe kırılan çook seven ama mükafatını göremeyen bir aşk meleği oldum sevdiğime. Transparan bir kalbim oldu evet ama aynı şeffaflıkta değildi gördüğüm ilgi. İtilmiş, kakılmış ve bir kadavra gibi bir kenara atılmış şeffaf bir kalp… İçinden sızan kırmızı çatlaklarıyla.

Küçük darbelerin sonunda hep bir altın vuruş olur derler. Hakikat mi bu? Ohh Tanrı’m söylemeyin doğruyu yaşamalıyım aşkımı dibe vurana kadar. Belki ayyaş olurum masa başından kalkmayan. Olur mu dersin?

O darbelerle kendime geldim. Büyüdüm, olgunlaştım. Küçücük yüreğine söz geçiremeyen mantıklı bir kızım aslında. Koca bir kayayı yumuşatmayı öğrendim sadece bakışlarımla, kocaman korkutucu öfkelerimi dindirdim hıçkırıklarımla. Bazı gecelerde gözlerimden yaş gelmezdi artık. Gülmeye susayan gözlerim oldu. Mutluluğu arayan gözyaşlarım. Hiç yenilmedim, hiç eğilmedim.Zaman mı yıpratıyor o güzel sevgileri? Yoksa insanlar mı maymun iştahlı olmaya başladı? Nerede efendim artık o sevdiği için kendini feda eden insanlar? Ben mi dedi birileri arkadan? Haydi canım oradan! Siz misiniz Beyefendi? Vallahi inanmam.

Şimdi ki kalplerde çöp öğütme makinası mübarek. Biri gidiyor biri geliyor. Pekiyi hangisi kalpte kalıcı olan? Gün geliyor aşk bitiyor. Haydi gülüm eyvallah. Kavgalar, anlaşmazlıklar başlıyor. Transparan kalbinizde açılıyor 3-5 delik. Ne yara bandı çare, ne de bir kardiyolog.

En iyisi mi biz aşka inanmayalım ama bizi seven birini de bulursak bırakmayalım.