Aşka Kehânet

ne kadar çok istediysem
o kadar uzuyor vakit

dudağı pekiştiren bir aşk duruşuydu hayat
tam orta yerinde
azalıyor öpüşlerinin eşsiz gürültüsü

kendi kehânetimin fısıltısı
yüzüm bir perde yalnızlığıma

her gece bir saat kadranı yakıyorum
her gövdemden bir yeraltı suyu çekiliyor
bahçelerden yazın çığlığı yükseliyor odama

hayat acıyla kabulden başka nedir

ne kadar uzağımda o tatlı gevezelik
suların bir dağ telaşıyla çarpan kalbi
lekeli bir güneş gibi çilleri

yeşilin sağılmamış yarasıdır
ağzımdaki

terleyen tenimi gizlice kemirsem
sessizce kıyılara insem de
hiçbir ecza bulaşmaz
bu sırnaşık yaza
benden

çekilmiş sular yüzüme yakışmaz bilirim
bundandır felâket habercisi edinmemem

bu irkiliş rüzgârın işi değil
büyük bir sesin eşiğinde
görkemli bir kesinliğin içindeyim
gözüm sende kalsın ey karanlık eşik
havada tüy gibi uçuşsun iskeletim

her boyun eğişimde derin dudak darbeleri
her hamlede zümrüt bir hançer gibi kalbim

bu hayat hiç bitmeyecek

bir anıt gibi dikilecek öpüşleriyle
taşın içinden bir dağ yükselecek
terden ve ateşten yontularak
gün gelir
sessiz bir sevince dönüşecek