Askıda ekmek

Son günlerde İbrahim Tatlıses ve Yıldız Tilbe arasındaki kavga magazin gündemini meşgul eder oldu. Bu kavgada tartışılan en önemli konu da, ne yazık ki günümüzde değerini yitirmeye yüz tutmuş toplumsal değerlerimizden biri: Zor günde yapılan yardım, destek.

Hem dinsel hem de geleneksel öğretilerde bize söylenen güzel bir söz vardı. ‘’Bir elin verdiğini diğer el bilmeyecek’’. Oysa şimdilerde bırakın gizli tutmayı, yapılan yardımlar adeta bir güç gösterisi olarak ortalıklara dökülmekte.

Ramazan aylarında yapılan yardımlarda sıkça şahit olduğumuz izdiham olayları sürekli eleştiri almasına rağmen devam ediyor. Bu günlerde belediyeler ve valilikler tarafından yapılan eşya ve erzak yardımları; tamamen amaç dışı, halka oy karşılığı verilen rüşvetten başka bir şey değil.

Kişisel yardımlaşmaya gelince; maalesef artık sadece ‘Allah rızası’ için, sadece ‘bende vardı, onda yoktu’ mantığı ile hareket eden kişilerin sayıları gittikçe azalıyor. Tatlıses-Tilbe örneğinde görüldüğü gibi, kişisel bir anlaşmazlık durumunda yapılan yardımlar dile getirilip, yardım edilen kişinin yüzüne vuruluyor. O zaman düşünüyoruz ki, yapılan yardım değil. Sadece zaman içinde geri alınmak üzere verilen bir emanet. Maddi ya da manevi, türü ne olursa olsun; insan hayatını, duygularını, onurunu ipotek altına almaya yönelik bir güç gösterisinden başka bir şey değil. Dostluk, arkadaşlık kavramları devredeyken gücü üstün olanın, ihtiyacı olana yüklediği faizi çok yüksek bir yük. Ve en ufak bir fikir ayrılığı, itaatsizlik durumunda ortaya saçılıp dökülerek, başa kakılarak yardım yapılanın burnundan fitil fitil getirilen bu sözde yardımlar ne toplumsal arenada ne de Allah katında yardım sayılıyor mu acaba?

Bende vardı, onda yoktu düşüncesi ile hareket edilip; karşılık beklemeden, yapıldığı anda unutulup helal edilen bir eyleme yardım derim, bunun dışındakiler için bir çok ifade şekli olabilir ama asla ‘yardım’ denmez bunlara. Ve yaptıklarını dile getirip, insanlara gerektiğinde şantaj aracı olarak kullananlara da asla yardımsever bir insan gözüyle bakılamaz. Bu kişiler ancak kısa-uzun vadeli planları için yatırım yapmışlardır. Ve yatırımlarının geri dönüşü de verdiklerinden kat be kat fazla olmalıdır ki, bir işe yarasın.

‘Sana yardım ettim, aç karnını doyurdum ama sen bana itaat etmedin; zavallısın!’ diyeceği günü beklemeden, sadece ve sadece ‘askıda ekmeğe’ katkıda bulunacak insanlar nerelerde acaba?

Yoksa almadan vermek gerçekten sadece Allah'a mı mahsus?