Aşkın benzeşimi

O; içip içip de kanılmayan bir pınarmış kimi zaman…

Geceler, geceler, mehtaplı geceler boyunca toplanan yıldızların ışıltısıymış aşk…

İlkbaharda yeşeren ağaçların, her bir dalındaki yaprakmış. Rengarenk çiçeklerin kokusu ve coşkusuymuş. Sonra, her sonbaharda düşen gazel; toprağa akan yağmur tanesiymiş… Şimşeklerin ışığı; yıldırımların ateşiymiş. Ve gök gürültüsünün kükremesiymiş aşk…

Aşk; uçsuz bucaksız denizde avlanmaya çıkan balıkçının oltasına takılan koskocaman bir kılıçbalığıymış kimi zaman… Kimi zaman da; minik istiridyenin içerisinde inci tanesi… Denizin iyot kokusu; yosunun yeşiliymiş belki de… Kıyıya vurup ufalanan çakıl taşıymış. Belki de upuzun kumsalmış; uzun uzun adımlanan…

Sonbaharda tüm bereketini, kırmızı rengiyle ifade eden nar denesiymiş çoğu zaman… Kayısının kokusu; kirazın tadı; elmanın al rengiymiş aşk…

Aşk; dört mevsimin kendisiymiş meğer. İlkbaharda doğup; yazın serpilip gelişen. Sonbaharda tadına varıp da, doyup bıkılıp geçiştirilen… Ve karakışın ayazında bitiverip dondurup ürperten…

En lezzetli pastaymış; insanoğlunun ömründe, “en az kere” yediği… Helvaymış kimi zaman, uzun uzun sabırla kavrulan, kokusu sokağın başından duyulan…

Aşk bir tabloymuş; çerçevesiz. Sınırları olmayan. Rengi, çizgileri belirsiz. Gönlünce çizilip de renklendirilen.

Aşk bir şarkıymış; güftesi yazılmamış ve bestelenmemiş… Ve bir romanmış aşk; henüz ilk cümlesi yazılmamış. Belki de; son sayfasının son satırı da okunup, kapağı kapatılmış!... Kim bilir?...

Kimyanın en zor formülüymüş… Çok bilinmeyenli denklemiymiş matematiğin… Tarihin en deriniymiş Adem ile Havva’ya kadar uzanan…

Hayat bilgisinin profesörüymüş aşk! Kimi zaman hayat anlatırmış aşkı. Kimi zaman da, aşk ifade edermiş hayatı…

Aşk; güneşin hiç batmadığı geceymiş kimi zaman!... Kimi zaman; hiç güneş doğmayan gün ortası…

Aşk, hiçbir şey olmadığı kadar da; her şeymiş…