Aşkın doğduğu yer

"Biz aşkı bulamayız" diyenler o kadar haklı ki,

Aşk gözlerden okunur. Gözler’in dilini bilmeyen aşkı da bulamaz. Gözler en derin, en gerçek kitaplardır. Okumasını bilmek gerekir. Çok az kişi okumasını öğrenir o kitabı.. Zaten aşkı bulanların azlığı bunu gösterir.

Çünkü ruhun penceresi ne dildir, ne kulak, göz penceredir. Ruh onunla seyreder alemi.

Kalbin ateşinin, buharının soluklandığı yerlerdir gözler. Bir bakış o kadar çok şeyi anlatır ki.. İşte o bakışı okumak var ya, yetenek gerektirir. Yaradan milyonda birine vermiş o yeteneği. O anı Okuyabilmek…. Yakalamak...Yakalayınca bırakmamak. Uçurmamak.

Bakış ne ele avuca sığar, ne bir yere hapsolunur. Yakalayamazsın, Zaptedemezsin. Kaçırınca da bir daha bulamazsın. Çekersin içine derin bir nefes gibi. Serin ve temiz bir soluk… o kadar.

Bazen bir uçurumda rastlar, bazen en ters zamanlarda, hiç olmayacak yerde, hiç olmayacak saatte… Seni sınar layık mısın aşka diye. O an, o durumdayken aşka yönelecek misin diye. Bir bakış der geçersin. Belli belirsiz bir bakış. Fakat o bakışın sahibi ömrünü yoluna adamaya, hayatını sende fani etmeye, sana cennetleri layık görmeye hazırdır. Anlamazsın. İdrak edemezsin o anda.

Sonra anlarsın. Yıllar sonra. İçinde bir boşluk hissedersin. Bir daha da dolduramazsın. Anlarsın bir hata yaptığını. Belki hatırlarsın o bakışı. O anda en önemli şeyin o bakışı yakalayabilmek olduğunu. İş işten geçer. Senin şansın bitmiştir.

Eğer bir daha dünyaya gelirsem… diye hayıflanırsın. Bir daha dünyaya gelemeyeceğini bile bile…

Ben o bakışa layık olamadım. O anın kıymetini bilenlere, aşkla soluklananlara ne mutlu.