Aşkın şairi: Ümit Yaşar

Yıllar önce İstanbul’da öğrencilik günlerim. Bir tarafta parasızlık, diğer yanda hep benimle beraber gelen taşralılık ve üzerine anlaşılamadığımı düşündüğüm avare günler...

Ruh halimin hep dalgalı, bir türlü dinginleşemediği o günlerde okuduğum bir şiir öyle bir çarpmıştı ki beni. Bu şiiri tekrar tekrar okuyup şiirin tam da o günlerde yaşadığım ruh haline ne kadar uygun olduğunun farkına vardım. İşte o günlerde beni alıp götüren, kendimden çok şeyler bulduğum o şiir “<ı>Üstüme Varma İstanbul” adlı şiirdi. Bu şiirin şairi de Ümit Yaşar Oğuzcan’dı. Sonrasında Ümit Yaşar Oğuzcan’la tanışıklığımız devam etti. Başımın bulutlarda olduğu dönemde , “<ı>Ben senin en çok sesini sevdim/ Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi/ Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren/ Bana her zaman dost, her zaman sevgili...”diye başlayan şiirini dilime doladım ve her gittiğim yere bu şiiri de taşıdım.

”Bir Gece Ansızın Gelebilirim, Beni Kör Kuyularda” adlı Türk Musikisinin unutulmaz şarkılarının söz yazarının ve özgün müziğin kendine has yorumcusu Selda Bağcan’dan dinlediğim, dinlerken de vurulduğum “Bir gün gelir de unuturmuş insan/ En sevdiği hatıraları bile” diye başlayan “Beni Unutma” adlı şiirin Ümit Yaşar’a ait olduğunu öğrenince bağlılığım daha da arttı şaire.

Aşkı, özlemi, ölümü ve İstanbul’u çok iyi anlatan Ümit Yaşar’ın çoğu şiirini yurtta gece yarıları soluksuz bir şekilde sabahlara dek okudum. Uzun zamandır ara verdiğim şiirlerini tekrar okumama ve hatırlamama sebep geçtiğimiz günlerde Ümit Yaşar’ın ölümünün 24. yıldönümü olmasıydı.

Tarsus’ta başlayıp 4 Kasım 1984 günü İstanbul’da sona eren yaşam yolculuğunda şairimizin, şiirle yol arkadaşlığı 1940’da başladı. Oğuzcan, yaşadığı dönemde şiirleriyle ve şarkı sözleriyle oldukça popüler oldu. Bu popülerliğini öldükten sonra da şiirleriyle devam ettirdi.

Ümit Yaşar, genellikle aşk, ayrılık, özlem temalarını ele alan şiirlerini, 1973’te büyük oğlu Vedat’ın intiharı üzerine, hayatın boşluğu, ölüm ve acı gibi temalara yöneltti.

Şairlik başarısını, divan şiirinin dört dizeden oluşan kendine özgü bir nazım biçimi olan rubai türünde de gösteren Ümit Yaşar’ın bestelenmiş olan rubailerinden en tanınmışı:

“Biraz kül, biraz duman.. O, benim işte,

Kerem misâli yanan.. O, benim işte.

İnanma gözlerime; ben, ben değilim,

Beni sevdiğin zaman.. O, benim işte!”

Aşkın Şairi Ümit Yaşar’ın ölüm yıldönümü nedeniyle kaleme aldığım bu yazıyı şairin iki şiiriyle sonlandırmak istiyorum ve bir kez daha anısı önünde saygıyla eğiliyorum.

ÜSTÜME VARMA İSTANBUL

Sana geldim, içim ümitlerle dolu

Beni sarhoş etme İstanbul, ne olur

Bir gün ben de eririm caddelerinde

Çürür kemiklerim adım unutulur

Yine sen kalırsın dipdiri, sımsıcak

Göğün bulutların, denizlerin kalır

Oynama İstanbul, benimle oynama

Bir gün öldürür beni bu dert, bu kahır

Ezilmiş ellerimin arasında başım

Bu yeryüzünde başka çarem kalmamış

İşte gelip kapılarına dayanmışım

Karşında yıkılmış bir duvar gibiyim

Beni sarhoş etme, başım dönüyor

Üstüme varma İstanbul, kederliyim.

Ümit Yaşar Oğuzcan

BENİ UNUTMA

Bir gün gelir de unuturmuş insan

En sevdiği hatıraları bile

Bari sen her gece yorgun sesiyle

Saat on ikiyi vurduğu zaman

Beni unutma...

Çünkü ben her gece o saatlerde

Seni yaşar ve seni düşünürüm

Hayal içinde perişan yürürüm

Sen de karanlığın sustuğu yerde

Beni unutma...

O saatlerde serpilir gülüşün

Bir avuç su gibi içime, ey yar

Senin de başında o çılgın rüzgâr

Deli deli esiverirse bir gün

Beni unutma...

Ben ayağımda çarık, elimde asa

Senin için şu yollara düşmüşüm

Senelerce sonra sana dönüşüm

Bir mahşer gününe de rastlasa

Beni unutma...

Hala duruyorsa yeşil elbisen,

Onu bir gün yalnız benim için giy

Saksındaki pembe karanfilde çiğ

Ve bahçende yorgun bir kuş görürsen

Beni unutma...

Büyük acılarla tutuştuğum gün

Çok uzaklarda da olsan yine gel

Bu ölürcesine sevdiğine gel

Ne olur Tanrıya kavuştuğum gün

Beni unutma...

Ümit Yaşar Oğuzcan