Atam

Sendin milletimizin solan ufuklarında,

Güneş gibi parlayıp, yurdumuzu kurtaran.

Sendin cevheri bulup, Türkün asil kanında.

Bütün dünyaya karşı harikalar yaratan.

İşgal altında kalmış, ümidimiz solmuştu.

Yurdumuzun her yanı düşmanlarla dolmuştu.

Ordumuz dağıtılmış, gücümüz yok olmuştu.

Derleyip, toparlayıp, yoktan yarattın bizi…

Zaviyeler, tekkeler, başlarında takkeler.

Düşmanla birleşerek dost olanı lekeler.

Foyası bozulunca karşınızda kekeler.

Bunları yok ederek topluma kattın bizi…

Moralimiz düzelmiş kendimizi bulmuştuk.

Ezilen toplumlara güzel örnek olmuştuk.

Üzülmeyi bırakıp sevinçlerle dolmuştuk.

Vakitsiz ayrılarak öksüz bıraktın bizi…

Sen gidince ülkemiz kederle yasla doldu.

Filizlenen ilkeler, yobazlara yem oldu.

Ufkumuzda patlayan o canlı güneş soldu.

Yeteneksiz ellere terk edip attın bizi…

Artık güneş doğmuyor. Yırtılmıyor karanlık.

Milletinin acısı; sızlıyor derin, derin.

Atam nolur uyan da gör bizleri bir anlık.

Partizanlık uğruna ne haldedir eserin…

10 Kasım 1997

H. Hilmi Polat