Avcı’nın Safari Günlüğü

Oyun denilmesi futbolu layt yapıyor. Belki futbolcular da oyun oynuyoruz nasılsa diyorlar. Ama kazanmanız gerekiyorsa bu başka türlü bir oyun olmak zorunda.

Abdullah Avcı ve Başakşehir kazanıyor…

Daha fazla koşmak, belki oyuncu kalitesi, hatta dillendirilen AKP desteği bile olabilir.

Oyun felsefesi akla gelmiyor… Kazanmaya odaklı oyun felsefesi… Hiçbir takımda bu yok, hepsi oyun dediğimiz futbolu oynuyorlar. Sadece Avcı, o da biraz… Ve bu biraz bile çok şeyi değiştiriyor görüyorsunuz…

Ben yapmak istediğimi yapayım da futbolu sen oyna… Şov da olur, yapmak istediğimi şov ile yaparım. İstersen 80 dakikayı sen oyna, at topu çevir topu. Ben üç kere giderim ama bıçak gibi giderim. Tribünler ayağa kalkar. Durdurulamayan ataklarla efsane olurum.

Futbol imkânsızı başarma işidir. Herkesin yapabileceğini yapan iyi oyuncu değildir. Bana öyle bir şey yapsın ki aklım dursun, kalan zamanda sahanın bir kenarında otursun.

Böyle bir futbol yok Türkiye’de… İşte şu oyuncu şu kadar koştu. Şu kadar pas yapıldı, korner atıldı falan, sonuç: pozisyon yok.

Kastettiğimiz vurucu tim… Herkes bu timin içinde yer alabilir. Her oyuncu tek başına takımdır, tek başına gol atar, oyunu alır. Top on kere rakipten dönse on birinci kere tekrar deneyeceksin. Her oyuncunun bu gücü vardır. Yanlışlık şurada 90 dakika koşturup oyuncuyu bitiriyoruz. Rakibi oynatmama dünyadaki en saçma şey, sen de oynayacaksın o da oynayacak, daha iyi oynayan kazanacak.

Yenilmeyen armada yenerek olunur. Saldırı futbolun özüdür, saklambaç oynamıyoruz. Oyuncu lafı bile yanlış, yıldızlar oynadığı oyunla değil yaptığı işlerle efsane olacak. Her oyuncu her oyunda inanılmaz beş hareket yapacak. Yok iyi pas vermiş, rakibi durdurmuş, top çalmış en kısa yoldan ve her atakta golü düşünerek, otuz pasla kaleye gelmiş, oyun değil ki bu!