Avuttum kendimi sözde

Candan Erçetin. 

Çarpık gülümsemesiyle,içine kendini akıttığı sözleriyle beni her defasında ağlatmayı başaran kadın.

"Bitti, buraya kadarmış dedim,unuttum bile dedim" diyor bir şarkısında.

Kime demiş ki? diyorsun ilk etapta.

Devamını dinleyince anlıyorsun.

Avutmuş kendini sözle.

Anlayacağınız lafı,sözü kendinden hiç esirgemeyen bir kadın muhtemelen sizin gibi.Tıpkı benim gibi.

Bir de kendi kendine konuşana deli derler.

Ben kendi kendine konuşana aşık derim,yalnız derim,kararsız derim.

İnsan hayatının 'olması gerektiği gibi' olan şekline en başta kendini inandırmaya çalışıyor.

Kendini oturtuyor yanına ve diyor ki 'kardeşim bak, böyleyken böyle'.

Sonra ben 'bir su alayım, geliyorum' diyip odadan çıkıyor.Kapının önünde başlıyor ağlamaya.

Odaya tam girecekken kapının eşiğinde gözlerinin kuruması için kendine on saniye veriyor.

Tekrar derin bir nefes alıyor.Bu sürede üç saniye ya geçiyor ya geçmiyor.

Ve gülümseyerek odaya giriyor. 

O yüzden sessizce ağlamak diye bir şey var.

O yüzden içine akan gözyaşları dinmek bilmez insanın.

Kimseye duyurmamak değil aslında derdimiz.

Kendimizin ona inandırılandan başka bir şeyler olduğunu anlamasından korktuğumuzdan.

Bir şeylerin yolunda gitmediğini farkederse panikleyeceğini bildiğimizden.

O yüzden avazımız çıktığı kadar bağırmak istediğimizde gözlerimizi kırpmamaya çalışıyoruz.

Kırparsak ilk damlanın düşeceğini ve sonrasında durduramayacağımızı bildiğimizden.

Aksi takdirde zor zamanlar geçirirken kendi kendimize 'geçti' kelimesini tekrar ediyor oluşumuzun bir açıklaması olamaz.

O yüzden hep diken üstündeyizdir.

'Her şeyi yoluna koyduğumuzu uzun uzun anlattığımız' kendimizin asıl gerçekle yüzleşmesini engellemeye çalışır dururuz.

Müziği değiştiririz.

Saçlarımızı değiştiririz.

Kalabalığa karışırız.

Komik bir film açarız.

En komik sahnenin herkesi kahkahaya boğduğu anda gözyaşlarına boğulduğumuzda yaptığımız hiçbir şeyin gerçekle yüzleşmemize engel olamadığını anlarız.Yalnızca biraz ertelediğimizi fark ederiz.

Bu yüzden ben kimin gözlerinde bulut görsem hep 'içinden geliyorsa ağla' derim.

İçine atmak yüzleşeceği gerçeğini değiştirmez.

Keşke değiştirse.

Ama her şeyde olduğu gibi onu da yaşanması gerektiği gibi yaşayacak ve bitecek.

Bu yüzden siz de kendinize bir iyilik yapmak istiyorsanız gözleriniz dolduğu zamanlarda yukarı bakmaktan vazgeçin.

Hayatta utanılması gereken milyonlarca şey yapıp en utanılmaması gereken şeyden utanan varlıktır insan.

Unutmayın, güçsüzlük göstergesi sandığınız 'gözyaşıyla' yüzleşmekten korktuğunuz için herkesten saklasanız da bu sizin bildiğiniz gerçeği değiştirmeyecek.