Ay karanlık

Bir eşkıya baskını gibi çökerdi köye akşam... Aydınlığa bu kadar acımasız... Böylesine aniden ve bir o kadar da sıradan...

Çevre köyler ilk akşamın serine yüz tutmuş kızıllığının keyfini sürerken, zifirî karanlık sarardı köyü dört bir koldan. Sebebi odur ki heybetli idi Germili Tepesi... Daha ilk akşamdan güneşi kendine mahkûm ederdi. Karanlığın vakitsiz selamı bundan Cicom. Sadece bundan...

Karanlık bu laf dinlemez ki... Ya eve kapanıp gaz lambasının sarı ve titrek ışığında laflarsın, ya erkenden yatıp sıcak yaz gecelerinde uyku tutana kadar arıstakları sayarsın... Ya da ilkyazdan loğlanmış toprak damlara verip sırtını o muazzam güzelliğe dalarsın. O sırtını verdiğin sıcak ve cefakâr toprak alır götürür seni... Ay sanki uzansan tutulacak bembeyaz bir porselen tabak... Yıldızlar ise saçlarına dolandı dolanacak... Öylesine bir gökkubbe altında yaşananları yazamazsın. Yaşarsın... Böylesi geceler sevdalanmam bundan Cicom. Sadece bundan...

Ve inan ki Cicom; benzeri görülmemiş o güzelim karanlıkta şikayetsiz doğan, yaşayan ve ölen insanlar bir o kadar neşeli, batana değğin ay eğleşirlerdi. Dinle hele Cicom; sıradan ve sahte laflamalara nefretim bundan.

Biliyorum... Şimdi bana soracaksın Cicom. Senin şehrindeki gökkubbede ay neden karanlık?... Yıldızlar neden uzak?... Anla beni Cicom; bu renk renk neon lambalarının, gökyüzünü delercesine yükselen plazaların ve ışıltılı gecelerin sana kurduğu tuzak.

Karanlık gecelerin sihrini ve sade güzelliğini yaşayanlar bilir Cicom. İşte ben o katrankarası gecelerde duydum dost sesinin güzelliğini. O zifirî karanlıkta gördüm dost yüzünün güzelliğini...

Hele Cicom dosta, dostlara hasretliğim bundan...