Aya sordum, nerdesin?!

Yokluğun hedef olmuş, gözbebeğim nemlenir
Ok’um seni arıyor, YAY’A SORDUM NERDESİN
Gözlerin tavşan kanı; yorgunluğum demlenir
Sigaraya, tütüne, ÇAYA SORDUM NERDESİN…

Seni sordum sabrımın bıçak bileyişine
Rüzgar uğultusuna, kuzu meleyişine
Günahsız bir bebenin rahmet dileyişine
Oruçlu dudaklarda SU’YA SORDUM NERDESİN!...

Ünlem gibi şahlandım, nokta gibi beğ’dim de
Virgül gibi başımı yerden yere eğdim de
Paraflayıp adını yıldızlara değdim de
Güneşi avuçlayıp AY’A SORDUM NERDESİN…

Örselendi alfabem; dediler ki ‘gamdadır’
Zühre gibi göklerde, Şirin gibi Şam’dadır
Kırk kez döndüm evreni; mahsunluğum Lam’dadır
Harflerin celsesinde A’YA SORDUM NERDESİN

Gölgem gölgene hapis; kaşların karasında
Tövbekar bir meczubun imanlı narasında
Ayak izin belirdi yerle gök arasında
Ahımla helak olan KÖYE SORDUM NERDESİN

Seni sordum; Azrail toprağımı deşerken
Kül kadar tabutumu karıncalar taşırken
Gözyaşlarım peşinde tam dört nala koşarken
Yalnızlık ganyanında TAY’A SORDUM NERDESİN
Oruçlu dudaklarda SU’YA SORDUM NERDESİN!...
Güneşi avuçlayıp AY’A SORDUM NERDESİN…
NERDESİN!...

SERDAR AKKOÇ
Eylül 2012