Ayağına halka taktım o nişan yüzüğü sandı… Herhalde.

Balkonumdaki kumrularımı beslerken onların yemlerine dadanan güvercine hep kızıyordum.

Vakitli vakitsiz gelip, kumrularımın bütün yemlerini yiyordu.

Bir gün, “Bu böyle olmayacak, buna bir ders vereyim, bir daha balkonuma gelmez.” düşüncesiyle tuzak kurup, onu yakaladım.

Evde bulunan kafeste, birkaç saat ceza niyetine su ve yemle besledikten sonra, ayağına belirgin olsun diye bir işaret halkası taktım, salıverdim.

Bekledim ki, o günden sonra artık balkonuma hiç gelmeyecek.

Yanılmışım!

Çok değil ertesi, gün bir de baktım, yine karşımda onu görüyorum.

Ayağındaki işaretten belli ki önceden yakaladığım güvercin.

O günden sonra, samimiyette işi o kadar ileri götürdü ki, neredeyse elimden yem yiyecek… Üstelik balkondan da fazla ayrılmıyor.

Ben onun ayağına halka taktım; o herhalde nişan yüzüğü zannetti.

Üstelik cinsiyetini de bilmiyorum, al başına derdi, durmadan “Cırk cırk!” sesleniyor.

Şimdi ne yapacağımı bilmez haldeyim. Kovsan gitmiyor alsan olmuyor…

Çaresizim…

Bak yine, açık balkon kapısından gördüğüm kadarıyla, saksının üzerine tünemiş, bana kanat sallıyor.

Şahin Özşahin

.