Aynur Doğan; bir Kürt kızı ama bizim sanatçımız.

Aynur Doğan bir Kürt sanatçısı, ama aynı zamanda Türkiye Cumhuriyet vatandaşı, yani bizim insanımız. Hem de çok etkileyici bir ses ve iyi bir şarkıcı. Bu ülkede birçok etnik kökenli halk yaşıyor ve bizim de tek amacımız aynı çatı altında kardeşçe yaşamak olmalı iken olası her terör saldırısında Kürt sanatçıları protesto edip aşağılıyoruz. 

Terör saldırısını tabii ki şuurlu bir insan olarak esefle kınıyorum. Şehitlerimize hepimiz yanıyoruz, ağlıyoruz. Ancak Kürt olmaktan başka bir suçu olmayan, eline şimdiye kadar silah almayan ve pkk terör örgütü ile hiçbir teması olmayan Aynur gibi sanatçıları protesto etmek, konserlerinde üzerine minderleri fırlatmak, yuhalamak ya da konseri terk etmek neye hizmet edecek? Kürtçe şarkı okunduğu sırada bir grubun kalkıp İstiklal Marşı’nı okuması ne anlama geliyor ki? Sadece faşizan ve ırkçı bir davranış bana göre. 

Aynur Doğan’ın kim olduğu bilinmiyor muydu oraya gelenler tarafından. Aylar öncesi biletler alınmış, sahneye çıkacak şarkıcıyı dinlemek için oraya toplanılmış. Şimdi bu şarkıcıların ne suçu vardı ben anlayamıyorum. Şarkıcı istediği şarkıyı söyler, ister Türkçe ister Kürtçe. Üstelik artık devlet televizyonunda Kürtçe konuşuluyorken. Ben şarkı türkülerle askerleri öldürenler arasında bir paralellik kuramıyorum. Terörün dili olur mu? Her dilde konuşanlar arasında katiller var, teröristler var. Arapça konuşan teröristler de var. Her Arapça konuşanı aşağılıyor muyuz? 

Öldürülen askerlerin arasında Kürt çocukları da vardı. Türk ve Kürt gençleri birlikte pkk ya karşı çarpıştılar ve birlikte öldüler. Cenazeler kaldırılırken Kürt annelerin feryatları da vardı, evlerinden Kürtçe ağıtlar yükseldi. Askerliğini yapan gençler içinde ordumuzda Türk gençleri kadar Kürt gençleri de var. Bunu çok iyi biliyoruz, öyleyse bu ayrımcılık niye ki? Acı hepimizin ortak acısı. Bunun sorumlusu Kürtçe şarkı türkü söyleyen sanatçılar ya da Kürtçe konuşanlar olmamalı. 

Yıllar öncesi Ahmet Kaya’nın maruz kaldığı durum var ortada. Kürtçe klip çekeceğini söylediği için çatallar, kaşıklar havada gezinmişti o gece. Bunları yapanlar da ülkede çok sevilen isimlerdi. Daha sonraları o gece Ahmet Kaya’yı incitenler yaptıklarının yanlış olduğunu söyleyebildiler. Şimdi Kürtçe türkü de söyleniyor, devletin televizyonunda Kürtçe de konuşuluyor, eskiden yasak olan ne varsa hepsi yapılıyor. 

Vatanımızı, kendi topraklarımızda yüzyıllardır birlikte yaşadığımız Kürt halkından mı koruyoruz, yoksa terör örgütü ile mi savaşıyoruz. Bunun bir ayrımına varalım önce. Terörle Kürtçe dilinin ne alakası var? Bu derece ırkçı faşizan hareketler biz nereye götürecek ki? 

Irkçılığı, kafatasçılığı bir kenara koyup yıllardır neden bir savaş içinde olduğumuzu bir düşünelim. Öncelikli hedef dağa çıkmayı önlemek diye düşünürüm her zaman. Örgütün önünü kesmek, işlevsiz bırakmak, kanın durmasını sağlamak adına barışa odaklanılması, demokratik hamleler yapılması ve linç kültüründen uzaklaşılması gerekiyor artık. 

Yanımızdaki insanın dilinden türküsünden rahatsız olmaktansa, kardeşçe yaşamayı öğrenmemiz gerek. Bir imparatorluk mirası olan ülkemizde herkes dönüp kendi kökenine baksın. Türküleri değil silahları, terörü destekleyenleri ve şiddeti protesto edelim biz.. 

Şükran Demirtaş