Baba bıraksa da Evlat nasıl bıraksın Babasını

Bir baba evladını bırakabilir arkasında, uzaklaşabilir ondan hiç var olmamış gibi yaşayabilir ama bir evlat bırakıp gitse de unutamaz onu bırakamaz. En basitinden cüzdanında ki nüfus kağıdında görür onu her gün, okuldaki yaramazlıklarında öğretmeninin çabuk bana babanı çağır deyişinde hatırlar, her gün yolda kucağında çocuğuyla yürüyen adamlarda arar. Yıllar geçse büyüse ne değişir ki yine de kurtulamaz bu hasretten unutamaz bir banka işleminde baba adı kısmında çıkar karşısına, yeni arkadaşlarının nerelisin sorusuna buralıyım diye cevap verdiğinde aslen nerelisin kütük neresi yani baban nereli sorusunda çıkar karşısına. Büyüdükçe açılır mesafeler büyür hasret, kendinden on yaş büyük her adamda arar babasını, nasıl bir şey acaba baba? Onun kokusu mudur dünyanın en güzel kokusu? Kızım/oğlum deyişi midir dünyanın en güzel sözü? Bunları bilmemek kemirir içini her gece gizlice. Rüyalarını bile ona benzetmeye çalışır onu hissetmeye çalışır bin defa yemin etse yüzlerce küfür etse yine de sokakta yürüyen bir çocuk görse, bulunduğu ortam da baba lafı geçse yüreği burkulur ve başlar kalbi bol keşkeli  dualara gözyaşının sel feryadın desibel, desibel arttığı gecelerde bulur hüznü, acıyı ama sabah olduğunda yine yoktur onu saracak bir babası.

Bir baba evladını bırakır, nasıl bilmem anlam veremem ama bırakır gider işte ama evladı onu her uykusunda, nüfus kağıdına baktığı her anda, okulda yaptığı yaramazlıklarda, bankada, yeni tanışmalarda görür bulur unutamaz onu sanki onun lanetidir bu hiçbir yerde peşini bırakmayan bir lanet. Peki nemi yapar çocuk ezberler kimlik numarasını kimliğine bakmamak için, yaramazlık yapmaz okulda babanı çağır lafını duymamak için, mümkün olmadıkça gitmez bankaya yine o kelimeyi duymamak için, kaçınır yeni insanlardan sorularına odak olmamak için, kendinden bile uzaklaşır onu hatırlamamak için ama ne yaparsa yapsın onu unutamaz. Çünkü kaçamaz yalnız gecelerden, karanlık sessiz gecelerden, çünkü kaçamaz yolda el ele yürüyen çocuklardan kaçamaz etraftaki baba laflarından unutamaz onu…

Bunları bilse düşünebilse bırakır mı acaba bir baba yine de evladını?

Ben Allah’ın huzurunda yemin ederim ki nefesimin son damlasına kadar bırakmam asla evladımı ne, nasıl olursa olsun bensem onun doğmasına sebebiyet yine aynı benimdir ona bakmak onu sevmekle mükellef… hayatta ne olursa olsun evladınızı bırakmayın sakın çünkü siz bıraksanız hayaliniz bırakmaz hasretiniz bırakmaz onu son nefesine kadar yakar canını…

Bunu tüm yalnız ruhlar kayıp çocuklar için yazdım benim babam var Allaha şükür ama onların acılarına tercüman olmak istedim bilmiyorum ne kadar becerdim. Yorumlarınızı bekliyorum... Okuduğunuz için sağ olun…

M. Semih KURU

15.02.2013         21:30