Babaannem

Ben çocukken, çok yaramazdım. Hem çok özgür, hem de çok şımarıktım. Ne de olsa babaannemin ilk torunu bendim. Kredim limitsizdi. Zavallı babaanneciğim; gelinleri için cadı bir kaynana, benim için ise melek melek. Babaannem, eskilerin deyimi ile provasız biçki-dikiş bilirdi. Bana hergün bir şeyler dikerdi.

Birgün yine bana; elbise ve altına pantolon yani,şimdikilerin anlıyacağı şekilde şekilde yazayım. Bana tunik ve tayt dikmiş. Beni çağırdı ve diktiklerini giydirdi. Tabiki çok güzel olmuştu. Bunları arkadaşlarıma göstermem gerekiyordu. Fırladım dışarıya ,arkadaşlarımı karşı mahallede buldum. Onları; bizim bahçeye meyve yemeğe çağıdım. Bizim bahçede meve ağacı çok, incir, erik,dut...''Gelin birlikte ağaca çıkıp yemiş yiyelim''dedim; arkadaşlarım kabul etti. Hepbirlikte ağaçlara çıktık, bir güzel karnımızı doyurduk. O günler aklıma geldikçe ; meyvelerin tadıda aklıma geliyor, öyle lezzetliydiki! Sonra hepbirlikte inip oyun oynayacaktık. Ben inerken babaannemin yeni diktiği, tunik ve tayt ağacın dalına takılıp cart diye yırtılmasın mı? Çaresiz ,eve gidip üzerimi değiştirmem gerekiyordu. Yırtık elbiselerle oynayanazdım. Eve gittim ama korkudan ödüm patlıyordu. Annemden kesin sopa yiyeceğimde babaannem kim bilir ne yapacak, diye düşünüyordum. Neyseki babaannem sayesinde annemden de sopa yemedim. Babaannem''Boşver yenisini dikerim''dedi ya. Okadar sevindimki okadar olur. Yıllar sonra babaanneme bu olayı sorunca, bana dediki:''Çocuklar ALLAH'ın bizlere emaneti, emanete hıyanetlik olur mu?''Çok etkilendim, haklıydı. Çocuklar bizlere emanet.

Hakikatten babaannem, büyük kadınmış. Benim ve tüm torunlarının kaprislerine, şımarıklıklarına katlanmış. Ki o zamanlar çocuklarla şimdiki kadar ilgilenilmezdi. Ama onun için çocuklar dedin mi akan sular dururdu.