Babalar ve Çocukları Üzerine

      Babalar çocuklarına model olmak, onları hayata hazırlamak gibi görevler üstlenirler. Iyi niyetlidirler. Fakat bazen çocuklarının kişilik gelişiminde bazı faktörleri göz ardı eder, onları hayata hazırlarken nasihatleri ile bunaltabilirler. Kendi istekleri doğrultusunda çocuklarının hayatına yön vermek isterler. Yapmış oldukları bazı yanlışlar çocukları ile aralarına uçurumların girmesine yol açabilir.

 

      Babalar, sert gibi görünseler de aslında merhametli bir yüreğe sahiptirler. Oğullarını prensleri, kızlarını ise prensesi olarak görür ve bu doğrultuda sevgi gösterisinde bulunurlar. Evlatlar ne kadar büyüse de babalarının gözünde hep küçük kalırlar.

 

     Baba, kız çocuğu için bir güç kaynağı, erkek çocuk için ise kılavuzdur. Öyle ki çocukları hayata hazırlarken hayatın katı  realitesini  çocuğun önüne koyup onu tüm gerçeklerle karşı karşıya bırakır. Bu, tıpkı yürümeyi yeni öğrenen bir çocuğun elini bırakarak ona yön göstermesi gibi bir şeydir.

 

    Bazen kuşak çatışmasından kaynaklı anlaşılmazlıklar olsa da evlat baba nasihatine ihtiyaç duyar. Gençliğin verdiği güçlülük duygusu ile baba nasihatinden sıkılan evlat, çoğu zaman yaşının kemale ermesi ile babasının rehberliğine yeniden ihtiyaç duyar.

 

    O yüzdendir belki babalar çınar ağaçlarına benzetilir. Meyve vermese de onun gölgesine hep ihtiyaç vardır. Eksikliğini doldurmak çoğu zaman mümkün olmaz. Bizim gibi duygusal toplumlarda babanın varlığı en az anne varlığı kadar önemli sayılır. Çünkü fedakardır baba. Soğuk gibi görünse de kıymeti öldükten sonra anlaşılır.

 

    Baba ile çocuklar arasında hiçbirimizin tercihleri doğrultusunda seçilmemiş zoraki ilişkiler vardır.  Bu tıpkı yaşadığımız coğrafyada konulan kanunlara uymak gibi bir şeydir. Yasalar ve doğal zorunluluklar hem çevremizi seçme hem de bazı özgürlüklerimizi yaşayabilme hakkımızı elimizden almaktadır.  Baba arsız ve kötü olmadıktan sonra zoraki olan ilişkiler keyifli ve sevgi ile dolu bir ilişkiye dönüşebiliyor. 

 

    Montaigne, denemelerinde baba evlat ilişkisine şöyle değinir :

 

    Çocukların babalarına karşı duydukları saygıdır daha çok. Duygu ve düşünce alışverişleri ile beslenen dostluk onlar arasında kurulmaz. Dünyaları çok ayrıdır.

 

     Mutlu bir baba evlat ilişkisi hayatı muktedir ve yaşanılır kılan en büyük lütuflardan biridir. İnançlarımız doğrultusunda bir ilişki geliştirmek yüce yaratıcının  hoşuna gidecektir.

 

     Zoraki ilişkilerin çemberinde kalan ey insanoğlu :

 

    Sana verilenlere şükredip sevgi ve saygı ile örülü bir dünyanın kapısını araladıktan sonra yüce yaratıcı tarafından verilen nimetin lezzetine varamayacağını mı sanırsın ? Bu, hayırlı bir baba ve evlat için en güzel duanın yanıt bulmasıdır.