Babama

Her zaman  neşe ile çıktığım memleket yoluna artık  buruk çıkıyordum.

Seni bulacağımı ümit ederek geldim baba şehrimize, ama gelişim beni sevindirmiyordu...

Neşem yoktu kederliydim.. Sen yoktun baba.. Bir yanım eksik, kırıktı..

Kapımızı çaldığımda, kapının arkasında olduğun günleri  anımsadım …

Yine istedim seni bulmayı o kapının ardında.

Kapı açıldı ve ne yazık ki sen yoktun baba..

O güzel bakan gözlerin, usul  usul  gülümseyen yüzün, beni saran sıcacık kolların yoktu.

İçim acıdı..  ‘’Kızın geldi baba ‘’ dedim içimden.

Bekledim gelmeni ; 

Odaları gezindim belki yatıyorsundur ,

Belki camiye gitmişsindir,

Belki de o çok sevdiğin köyümüze, bahçemize gitmişsindir çalışmaya dedim,

Akşama dönersin diye düşündüm .

Gelmeni  bekledim.  Acıyan yüreğimle..

Saatler geçti de gelmedin baba..

Kızım gelmiş diyerek gülen, duygusallaşan gözlerini göremedim..

Her ayrılışımızda bilirdim gözlerin dolardı..

Bir  kez de ’’  gözlerine bakmayacağım baba’’ demiştim..

Neden bakmak istemedim. Ayrılışıma üzülürdün de, üzülmeni görmek istemezdim..

Özlüyorum hem de ne çok seni baba, tarif edemem o duyguyu..

Anılarımızla ve artık fotoğraflarda kalan gülümsemenle yetiniyorum..

Yetmiyor da kendimi öyle avutuyorum..

Aklımdasın her zaman babam,  her şey senin varlığınla güzelmiş.

Işıklar içinde uyu babam.. İyi ki senin kızınım ..