Babamızı nasıl toprağa verdik?

Bu yazıyı Emmim Haydar'in evinden yazıyorum. Emmim'in anlattıkları. Yıl 1946, Emmim Haydar ve Babam Alman Hastahanesi'nde çalışıyorlar. Birileri haber veriyor. Babanız hastahane kapısında, diye. Segirtiyorlar. Dedem Nuri, kendi taşıdığı yorganının üzerine uzanmış bekliyor.

Dedem dedem gibi degil. Butun vucudu sis icinde. Ogullari alip nobetci doktora goturuyorlar. Maksat babaya yatacak bir yer bulmak.

Oyle boyle derken, Doktor Sezai bakiyor cocuklarin babalarini rahat ettirecek yerleri yoktur, Sivitza Berta'yi dinlemeyip, dedemi hastahaneye yatiriyor.

Pazartesi gunu baska bir doktor dedemi goruyor. Diyor ki, 10-15 gune kadar olur. Aman doktor, diyorlar. Hic olmazsa, hic olmazsa olene kadar hastahane de kalsa?

Babamlar hastahane de temizlik yaparken, arkadaslari haberi yetistiriyor. Nuri Efendi'yi doktorlar banyoya aldilar. Ogullar kosturuyor. Dedemin akli basinda. Kuvetin icinde mirildaniyor. "Arkamdan yas tutmayin." Babama diyor ki, gidin Haydar'a kizi isteyin...

Doktor; "Babaniz oluyor. Siz disari cikin..." Babam, aman doktor bey, hic olmazsa, babamin cenesini ben tutayim, gozlerini ben kapatayim, diyor. Peki, diyor, doktor.

Dedem bir iki nefes daha aliyor. Sonunda basi dusuyor. Emmim diyor ki, baban cenesini tuttu. Gozlerini kapatti. Yil 1946. Tam kirkdokuz yasinda. Ben dedemden daha yasliyim.

Emmimlerin albumunde bir de siyah beyaz fotograf var. Dedemin tabutunun onunde gurbetteki akrabalar, amcam ve babam duyuyorlar. Babam gozlerini tabuta dikmis. Oylesine bakiyor.

Bilmem bilir miydi, kirkiki yil sonra da oglunun kendisini son kez yikayacagini...

Sizin babaniz yasiyorsa, gidip kendisine simsiki sarilin...

Not: Fotografin uzerine sunlar yazili: "Olum ile ayriligi tartmislar, olum 50 gr. fazla gelmis..."