Babana bile güvenmeyeceksin dediler ama...

Yaşadığımız toplumda insanlar genellikle birbirine güvenmezler. Hatta "babana bile güvenmeyeceksin" sözü toplumda slogan haline gelmiştir. İnsanlar genellikle hep yalnızdırlar ve gerçek anlamda hiç dostları olmadığından yakınırlar.

Oysa güven duymak heyecan verici bir şeydir. Bir insana ölümüne güvenmek ve hep yanında olacağına ümit bağlamak. Asla vefasızlık, yapmayacağına inanmak. İşte insanların elinden alınan duygu budur ve bu çok büyük bir nimetin kaybıdır. Güven ve doğruluk yok olunca, geriye de zaten fazla bir şey kalmamıştır.

Günümüz evli eşleri de çoğunlukla birbirine güvenmeyen ve dost olamayan kişilerdir. Sık sık yalana başvururlar, kadın her an aldatılma ya da terk edilme korkusu içinde yaşar, erkek de çıkarları nedeniyle karısının kendisini maddi olarak değerlendirdiğini düşünür. Her ikisi de ruhlarına saygı duyulmadığından emindir. İnsanın gerçek anlamda mutlu olabilmesi için güvendiği, sevdiği ve yalan söylemeyen, samimi insanlara ihtiyacı vardır.

İnsan karşısındaki kişiye güven duymak ister. Ancak doğru sözlü ve güven verici olabilmek için kişinin, sorumluluklarının bilincinde olması gerekir. İçinde Yaratıcısına karşı sevgi olmayan birine insan nasıl güvenebilir? O’nun sonsuz gücünü fark edemeyecek bir insandan ne derece dostluk beklenebilir?..

Birbirine sürekli yalan söyleyen, oyun oynayan, taktik geliştiren kişilerin gerçek ve kalıcı dostluğu yaşaması imkansızdır. Bu kimselerin bulundukları ortamlar, bir tiyatro sahnesi gibidir… Bu, nefes almadan yalan söyleme üzerine kurulu bir oyundur.

Günümüzde samimiyetsizlik ve yapmacıklık insanlar arasında çok yaygındır. Samimi insanın tüm davranışları içinden geldiği gibidir ve kişi doğallığı nedeniyle çevresindeki insanları olumlu etkiler. İnsanın mimikleriyle, konuşmalarıyla ve düşünceleriyle tam anlamıyla kendisi olması gerekir. Ancak birçok kişi düşüncelerinde dahi samimiyeti yaşamaz. Tepkilerini ölçmek için kurnazlık yaparak karşısındaki insana tuzak sorular sorar, tuzak üsluplar kullanır. Bu çok yorucu bir şeydir ve dürüst insan, dostuna bu tarz oyunlar oynamaz. Ayrıca kendisine böyle oyun oynadığını fark eden insan, o kişiye sevgi duyamaz. Samimi inanan kadın ya da erkek ise son derece dürüsttür, asla tuzak kurmaz; en iyisini, en hayırlısını düşünür. Karşısındaki kişinin de ona güveni tamdır.

İnsan dostunda, güvenin yanı sıra akıl, samimiyet ve dürüstlük arar. Bu özellikleri hissetmek insanı çok rahatlatır. Bir insan dostunun Allah’a aşkla bağlı olduğuna ve O’na derin bir saygı hissettiğine inanıyorsa o zaman güvenin konforunu yaşar. O insan akıllıdır ve karşısındaki kişiyi çok etkiler. Onun her sözü güzel sözdür ve hoşuna gider, içini açar.

İnsan Yaratıcısına yakın olduğu zaman sıfatları üzerinde tecelli eder. Dostunda Allah’ın tecellisi olan aklı ve güzel ahlakı gören, ruhu onunla tatmin bulan insan, her türlü çileye, her türlü zorluğa göğüs gerer, mutluluğu yaşar. İşte bu gerçek dostluktur; gerçek aşkın yansımasıdır. Bu dostluğu samimi yaşayan insan, acıyı da, belayı da, her şeyi kabul eder.

Güvenilir insan için nefsinin bencil tutkuları değil, dostlarının istekleri önceliklidir. Güven vermek isteyen insan nefsini terk etmelidir. Nefsini gözeten, onu örtüp-saran kişi, güvenilir olma özelliği gösteremez. Nefsinin yanında olan kişi, gerçek anlamda dost olamaz çünkü yaşanan bir olayda seçim yapması gerektiğinde, arkadaşını değil, kendisini ve çıkarlarını seçecektir.

İnsanların birbirlerine güvenmiyor olması korkunç bir durumdur. Temeli karşılıklı çıkar ilişkilerine dayanan arkadaşlıklar, insan için zamanla azaba dönüşür. Gerçek dostluklar kurmak ve gerçek dostluğun güzelliğini yaşamak isteyen insan, özellikleri konusunda öncelikle kendisini gözden geçirmelidir. Güvenilir olmak ve güven duymak, insan için çok önemli bir ihtiyaçtır. Bu, inancın getirdiği en önemli özelliktir ve insan için güven, dünyanın en büyük nimetlerinden biridir.