Babasız

Gözlerimi actığımda karanlık bi yerdeydim. Basımda biri beni bekliyordu. Ama oda karanlık olduğu için kim olduğuna emin değildim. Boğazımda bir yanma hissettim. Sanırım nefes alamıyordum. En son gözlerimi kapatmıstım ve sanırım bayılmıstım. Annem telaslanmıs içine doğmus sanırım. Hemen hastaneye gelmis. Ben hala tepki vermeden yatıyormusum. Doktorların söylediğine göre sadece 2-3 saatim kalmış. Hemen ameliyata alınmısım. Azrail yapmış yapacağını işte. Annemin benim karnımı doyurduğu kordon bağını 10 temmuz da dolamıs boynuma. Bugün tarihlerden ise 14 Temmuz. Aydınlığa çıktığımda vucudumun mor olduğunu gördüm. Korkumdan ağlamaya başladım. Annem beni kucağına alırken de Azrail sigarasını yakmış kapıdan çıkıyordu. O anda gülümsedim anneme bakarak o ise hala sok içinde ağlıyordu.

Eve geldik farklı bi yerdi burası. Artık hep burda yaşayacaktım. Ama birşey dikkatimi cekti. Sadece annem vardı. Peki babam nerdeydi. Acaba nasıl biriydi? Teyzem kendi kendine 'meyhanede baklava dağıtıyormuş' dedi anneme usulca eğilirken. Babama bak beni ne çok seviyormus diye düşündüm. Ama o hiç gelmedi ki...

İlkokula basladım. abamın sadece geceleri eve geç geldiğini hatırlıyordum kavgalar arasında. Günesin ayı görmesi imkansız olmasına rağmen hergün nasıl bir tutkuyla doğuyorsa bende babama öle bağlıydım. Derslerim iyi gidiyordu. Öğretmenimi seviyordum. Mum ısıkları romantikti ama her aksam evdeki mum ısıkları hiç kolay olmuyordu benim için hele ders calısırken. Cok cabuk uykum gelıyordu. Çok üşüdüğümde ise benden metrelerce uzun kütlece ağır olan vucudumu saran battaniyeden kurtulup ellerimi ısıtıyordum. Avuclarım küçük olduğu için cabuk ısınıyordu. Hiç korkmuyordum karanlık havalardan. Çünkü ne zaman günes bizim evi terkedip karanlık basarsa evi, babam geliyordu. Bu yüzden seviyordum karanlığı...

Zaman akıp gitti avuclarımdan. Bizimkiler ayrılalı 10 sene oldu. Liseyi ailemden uzakta okudum. Gerçekten basarılı bir öğrenci oldum . Devlet stajımı yapmam için beni yurt dısına İtalya'ya gönderdi. Bursumuda alıyorum. Bu sene ise okulun en iyi sınıfında en gözde öğrencilerinden biriyim. Hani hep derler ya bana laik bir çocuk olamadın die. Galiba babam oyun bozanlık yaptı. Bize laik olamadı. Geçen hafta 17. yas günümü kutladım yine babam aramadı. Deniz dalgaları gibi gelgitlere alıstım ama ne zaman biri babasından bahsetse gözlerime gemi dumanı kacar. Ama o yine benim hiçbirşeyimi bilmez arada bir ailemin yanına gittiğimde bazende bayramdan bayrama görürüm onu. Her yıl daha cok yaslanıyor, hastalanıyor. Belki oda bunu hak etmedi ama bunu o tercih etti...