Bademcik ameliyatı...

Çocukluğumda zayıf, dirençsiz sürekli hasta olan, sürekli bademcikleri şişen bir çocuktum. Bu durumum ilkokul beşinci sınıfa kadar sürdü. Doktor o sene bademciklerimin alınmasını,amaliyat olmam gerektiğini söyledi ...

Doktor yazın bademcik amaliyatı yapılamayacağını söyleyerek okul zamanında kıştan çıkmak üzereyken bademciklerimin alınmasına karar verdi.

Annem o zamanlar çalıştığı için babamla giderdik hastaneye..Kontrole gittiğimiz birgün amaliyat için yatırdılar beni.Hazırlıksız gelmiştik.Tekrar babam eve dönüp hastane çantamı alıp geldi. Çocukluk, ozamanlar hastane odasında yalnız kaldığımda ne kadar korkmuştum. Sanki babam bir daha gelmeyecek beni oraya bırakıp gitti zannetmiştim. Çocukluk işte.

Hiç unutmuyorum yeşil önü fistolu bir pijamamla yeşil tık tık yapan terliğim vardı. Annem almış ne kadar severek giyiyordum. Başıma geleceklerden habersiz onlarla seviniyordum.

Ertesi sabah amaliyata alacaklarını söylediler.Sabahtan cesaret iğnesi diye bir iğne yaptılar.Ne cesareti acıdan daha çok korku sarmıştı beni..Sedyeye alıp doğru amaliyathaneye götürdüler.Büyükcene yada bana öyle geldi oan çocuğum ben küçüğüm ya bir sandalyeye oturttular. Kollarımı sandalyenin kollarına bağladılar. Sadece ağzımın açık kalacağı şekilde yüzüme yeşil amaliyat önlüğü örtüp başladılar damağıma iğne yapmaya.

Tabi ben bütün bu hazırlıklar yapılırken orayı inceliyordum ve ağlıyordum.Makaslar bıcaklar yan tarafımdaydı.Ben bütün acıyı duyuyordum canım çok yanıyordu konuşamıyordum ama sandalyeden aşağı aşğı kaymaya başladım.Doktorun dur yavrum ,rahat dur kızım sözlerini duymuyordum bile.Doktorumu çok sinirlendirmiş olmalıyım ki yumruğuyla sol elimin üzerine bir indirdi,amaliyattan sonra 15 gün de yüzük parmağımla orta parmağım mor gezdim.Birde onun acısını çektim.

Neyse hayırlısıyla çıktım amaliyattan.Her işte olduğu gibi aceleciyim ya konuşmak istiyorum biran evvel , o an konuşamıyorum sesim çıkmıyor. Daha çok korkup daha çok ağlamaya başlamıştım. Sesim artık çıkmayacak diye.. Amaliyat sonrası sulu sulu şeyler yemekten bıkmıştım pilav köfte yemek istediğimi hatırlıyorum.. Öyle böyle atlattık o birkaç günü.....

Fakat amaliyattan sonra bir daha hiç hasta olmadım ve tombik bir öğrenci olmuştum.

Şimdi o günleri hatırladım.......