Bağışla beni ruhum...

Bağışla beni ruhum...Bağışla, sana bu bitmek bilmeyen azapları çektirdiğim için...Seni yeryüzünde kendi yarattığım cehennemde diri diri yaktığım için bağışla...Günlerin tortusunu üzerine serip seni bir köşede unuttuğum için...Bağışla...

Şimdi mevsimlerden bahar ve senin uyanma vaktin.Üzerini öyle küllerle örtmüşüm ki kalkamıyorsun biliyorum. Etrafı sarmalayan çiçek kokularını, gökyüzünün mavisini, güneşin parlaklığı göremiyorsun.Belki nefes bile alamıyorsun...

Şimdi sözler mi vermeli sana yoksa o derin kuyulardan bir el uzatıp çıkarmalı mı seni aydınlığa...Bilirim güçlüsündür ve katlanırsın...Bilirim gün ışığını gördüğün vakit unutursun tüm olanları...Üzerindeki o ölü toprağını silkeler ve "merhaba" dersin hayata...Gülümseyişinle ısıtırsın beni bilirim...Kaç kez oldu değil mi? Sana verdiğim sözleri kaç kez tutamadım.Seni karanlığa atmam bir daha dedim ama...

Bir kez daha bağışla beni ruhum...Son bir kez daha...Gün ışığında ipek elbisenle bir kez daha salın...Çiçeklerden taçlar yap başına...Yitip git hayatın o derin, deli coşkusunda... Gökyüzünde yıldız ol, gece ay ışığında dans et...Şiirleri doldur cebine mesela denizin üzerinde yürü...Akıl almaz işlere kalkış ya da...Kendi cennetini yarat yeryüzünde...Nehirlerde balık ol hani o kayıp gidenlerden...Köpüren bir pınar ol dağların en heybetli ciğerinden çağlayıp gel...İlkbaharın en ılık günü ol...

Ve bir kez daha bağışla beni ruhum...Bu ilkbaharda bir kez daha...

RESİM:John William Waterhouse