- Kategori
- Şiir
Bahçe
Bahçe
Eski acıların
Özünden içine süzen
İçe işleyen
Düşen yemişleri
Ezercesine
Bir sessizlik var
Yüzünün boğuk
Durgun yanında
Gizliyor oysa
Denizin vuran ışıltısını
Bir düşünce ki parlıyor
Durgun yüzünde
Sana duyduklarımı
Dinliyor ama anlıyor musun
Bilmiyorum
Gözlerinde aynı tat
Masum ışıltılı
Çevrende pırıltılı bir bahar
Tanıdık bir hava yaratıyormuşcasına
O kadar saf değilim diyorsun
O kadar da saf
Kanında sıçramaya hazır bir tutku
Döndürüyorsun başımı
O bildik otlara
Çiçeklere
Senin de irkilmen
Olgun yemişler
Nasıl düşer boğuk bir sesle
Çatlak dudaklarında
Gördüm
Soluyorsun
Papatları, rezeneleri, yaseminleri
Ellerin saçlarında
Bir parıltı denizlerin tadında
Kavrulan kurumuş otlar
Güneşten toprağı usulca
Aydınlık bir bahçe
Alçak duvarlı
Mehmet Özgür Ersan