Banibal’ dan aşk tarifi…

Akın, gri bulutlarını yüklenmiş sulanan gözlerinin yaşını kurutmaya yine Banibal’in yanına gelmişti.

– Aşk dost.

-Aşk olsun dost.

-Aşkla yandım. Kül olmaktan korkarım.

-Kül aşkın bitiş mertebesi değil, olgunluğudur. Korkma dost.

-Tutsağım dost.

-Tutsaklık diyorsan aşk yoktur dost. Aşk özgürlüktür.

-Ait oldum, ait olmuyor dost.

-Aşk sahiplik ile aitlikte yoktur dost. Hiçliktir. Aşk ruhun, gerçeğine kavuşması, gediklerinin kapanmasıdır, yarasız, lekesiz, sızısıdır çünkü bencil değildir. Dost. İnsan kendine küsmez kırılmaz ya işte tam da böyledir. Kendine kendini istemez dilemez ya işte tam da böyle bir bütünlük hissidir. Aşk sendeyse senin değil, sen aşksındır. Aşk bedenleştirmeyi dilediğin bunu dilemiyor diye kendini eksilten değildir. Aşk o da beni aşk bilsin değil, o kendince mutlu olsun, huzur olsun, aşk olsun, dilerse benimle olsun, varsın aşk dediği ile olsun yine de bu aşktır diyebilenindir.

-Dost bu ağır geldi. Özlemişim seninle konuşmayı. Bir Deniz’e düştüm ki, ne ıslak, ne de kuruyum.

-Daha düşmemişsin demek ki. Düş de gör.

-Deli deli konuşma artık ya oğlum aşık oldum diyorum.

-Anladık oğlum aşk diyorsun ama sadece diyorsun haberin olsun. Aşk olmamışsın sen. Bencillikten arın da gel.

Banibal, Akın ile saatlerce sessizlik tadına bakmaya başlamıştı. Akın alacağını almış, sessizlikte sindirmeye çalışıyordu. Banibal, tuvalinde aşk rengi yeni bir tablo yapıyordu. Kırmızıyı beyaza harmanlayıp, mavi boyasıyla Akın için hakikatte düşeceği denizini de tablonun bir kenarına ekliyordu. Akın ya yanından geçip gidecekti denizin ıslağa bulaşmadan ya da önce kuma batacak, sonra dalgalara kapılacaktı. Bu Akınca yaşam tercihiydi. Banibal yalnızca hakikat bekçisiydi. Akın’a hakikati bulması için yol göstericisiydi.

Tesadüf Serisi-2 “Beni Seveceksin” adlı kitabımdan küçük bir hediye… 20 Nisan 2017 vuslat zamanı…