Başbakan ağlar mı? Evet ağlar

Başbakan ağladı, kıyamet koptu.

Vay, sen başkasının ölüsüne nasıl ağlarsın?

Bizimkileri ne diye görmezden gelirsin?

Gözyaşlarını Metin Lokumcu ve Ali İsmail Korkmaz'dan  neden esirgedin?

Memlekette üzülünecek bir sürü hal ve durum varken Mısır'da yaşanmış bir faciaya ağlamak yakışıyor mu? Kendi ülkeni ve halkını düşün. Gözyaşlarını başkaları için tüketme. Duygu sömürüsü yapma. Vatandaşı etkileyerek oy toplamaya çalışma.

Bu bir danışıklı dövüştür. Bu, "Biz seni proğrama davet edelim. Konuşmanın sonunda babasının Rabia'ya yazdığı mektubu okuyalım, sen de ağla!" şeklinde tasarlanmış bir mizansendir. vs. vs.

Başbakan'ın ağlaması üzerine, bunlara benzer ve bunların daha ötesinde  bir çok şey söylendi. Herkes attı, tuttu ama kimse sipariş üzerine gözyaşı dökülemeyeceğini düşünmek istemedi.

Önce şunu bilmeliyiz ki ağlamak, iradi bir eylem, yani akla dayalı bir tercih değildir. Etkiyle ortaya çıkan duygusal bir patlamadır. İnsanda varolması gereken merhametin, şefkatin dışa vurumudur. Acı veren bir olay karşısında duyulan sonsuz üzüntüdür. Bazı durumlarda çaresizlik ve teslimiyettir. Bazı durumlarda, ise çare üretmeye el uzatmaya açılan kapıdır. Vicdanı olmayanlar bunu anlayamaz ve bilemezler.

Şimdi dürüst olalım ve Başbakan'ı ağlamak üzerinden eleştirenlere soralım. Sıvas'ta, ağıtlar yakıp ağladınız. Ancak, Başbağlar'dan gözyaşlarınızı esirgediniz? Neden? Niçin yıllarca, orada öldürülen 37 kişiyi bilmezden ve görmezden geldiniz?

Metin Lokumcu'yu, Ali İsmail Korkmaz'ı sık sık andınız/anıyorsunuz. Yolları kesip eylemler yapıyorsunuz. Olabilir, bu iki merhumu kendinize yakın hissedebilir, yokluklarına üzülebilirsiniz. Bu anlaşılabilir bir durumdur. Peki, PKK'lı yıkıcıların molotof attığı otobüste yanarak, hastanede hayatını kaybeden Serap Eser'i hatırlıyor musunuz? Hiç sanmıyorum.

Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Ulaş Bardakçı mitleştirdiğiniz, hiç sektirmeden her yıl andığınız simalar. Onlarla her zaman gururlandınız ve duygulandınız. Haklarında sayılamayacak kadar yazı ve şiir kaleme aldınız. Acaba içinizden biri 12 eylül öncesi çatışmalarda ölen veya sonrasında asılan bir ülkücüye üzülüp ağladı mı? Onun için duygusal bir şiir yazdı mı?

Demek ki neymiş? Herkes, her şeye ağlayamıyormuş. Atalarımız bazı şeyleri doğru söylemişler. Mesela, "Bin düşün, bir konuş" demişler. "İğneyi önce kendine batır, dayanabilirsen çuvaldızı başkalarına uygun görebilirsin" buyurmuşlar.

İnsan, duyguları olan/olması gereken bir varlıktır. Merhamet, içimizdeki duyguların ürünüdür. Şefkat ve merhametin olmadığı yerde acımasızlık, şiddet, zulüm ve ölüm vardır. İkbal hırsı olanlarla, başkalarının kontrolüne girmiş kukla tiplerin içlerinde merhamet yoktur. Çünkü onların vicdanları ölmüştür. Onlar kimseye ve hiç bir şeye acımazlar. Yakarlar, yıkarlar ve öldürürler.

Şu an Irak'ta, Suriye'de, Mısır'da yaşananlar bunun açık örneğidir. Ayrıca ülkemizde düzenlenmiş çeşitli gösterilerde bazı tiplerin kaldırım taşlarını, çelik bilyaları, molotof bombalarını gelişigüzel savurup atmalarında, önlerine çıkan her şeyi kırıp dökmelerinde, ortalığı ateşe vermelerinde dumura uğramış duyguların ve acımasızlığın emarelerini görebilirisiniz.

Acaba, acıyıp korumaya çalışmak mı, yoksa merhametsizce saldırıp yoketmek mi, daha iyidir?

Başbakan'ı ağlıyor diye eleştirenler, kendilerinin neden ağlayamadıklarını sorgulamalıdırlar. Ağlamak önemlidir. Vicdanların uyanması, kişinin iyilik ve hayra hazır hale gelmesi için gereklidir de... Ayrıca ağlamak, insana has bir özelliktir.

Aşırı duygusallar, aynı zamanda çok asabi de olabilirler. En basit bir etkiye, en yüksek tepkiyi verebilirler. Sinirsel veya duygusal olsun, uyarıldıkları yönde aniden galeyana gelirler. Aşırı kızarlar veya üzülüp ağlarlar. Ancak sinir nöbetleri geçtiğinde, pişmanlık duyarak geri adım atmasını bilirler. Eninde sonunda insani tarafları galip gelir.

Onun için, ağlayabilenden değil ağlayamayandan korkulmalıdır.

Resim: haberler.com

 Resim