Başbakanına sahip çıkamayan bir ülke...

Bir ülkenin vatandaşı olmak, bir ailenin bireyi olmakla eşdeğerdir. Çocuklarının nerede olduğunu, okuyup okumadığını, çalışıp çalışmadığını, sağlıklı mı hasta mı olduğunu, yasa dışı bir iş yapıp yapmadığını bilmeyen bir aileye, aile denir mi?

Türkiye vatandaşının durumunu henüz tam olarak bilmeyen bir ülke. Evden kaçanların sosyal durumunu, psikolojik durmunu merak etmeyen, onlarla ilgilenmeyen, onları kazanmayı düşünmeyen bir ülke. "Eğer şunu şunu yaparsan ya da yapmazsan, seni defterden silerim, benim artık böyle bir evlâdım yok derim" diyen babalara benziyor.

Sadece evin dışındakiler mi? Evdekilerin ne yaptıklarından da habersiz Türkiye... Kim kazanıyor, kim kaybediyor, kim kazandığı halde kazanamamış numarası yapıyor, vergi veren kim, vermeyen kim, nerde yoksul-fakir insan var, nerde yardıma muhtaç biri bulunuyor, böyle bir envanteri bile yok benim ülkemin...

Her şeye rağmen yine de ben ülkemi çok seviyorum. Ama vatandaşına yeterince sahip çıkamadığı için de üzülüyorum, zaman zaman da kızıyorum. Aslında "kızıyordum" desem daha doğru olacak.

Baksanıza, Türkiye bir başbakanına bile sahip çıkamıyor, onu koruyamıyor, ona destek olamıyor.

Başbakan yurt dışına ülke için resmi bir görüşme yapmaya gidiyor, aynı, görüşünü paylaşmadığı evlâdının arkasından konu komşuya çocuğunu çekiştiren anne baba gibi Türkiye onun aleyhinde konuşuyor.

Başbakan attan düşüyor, atın altında çiğneniyor, düşen çocuğuna bir tokat da kendisi atan taşralı ana-babalar gibi ülke ona demediğini bırakmıyor.

Ve şimdi de başbakanımız arabasında fenalık geçiriyor, ne yapacağını şaşırmış korumalar, onu yapayalnız arabanın içinde bırakıp hapsediyorlar. Sonra da en yakınlarından bile korudukları başbakanlarını, eli balyozlu yedi kat yabancıların önüne atıveriyorlar.

Ürpermemek elde değil. Yapılan işin tehlikesi ve riski hiçbir hesaba kitaba sığacağa benzemiyor. "Allah korudu" desek, alay mı etmiş, hurafeye mi saplanmış, yoksa irticaya mı batmış oluruz, onu da kestiremiyorum.

Neyse, ben artık ülkeme kızmıyorum, kızamıyorum. Onun, başbakanına sahip çıkacak kadar bile gücü yok. Nerde kaldı ki benim gibi gariban bir vatandaşına sahip çıksın...