Bayram yolun sonunda!

Hoş geldin, ne iyi ettin, iyi ki geldin, iyi ki varsın, çok özlemiştim. Güle güle, yolun açık olsun, unutma beklendiğini! yine gel, özletmeden gel! diyenler olduğu gibi, hoşbulduğunu bilemediğimiz, yine gelip gelmek istemeyeceğinden emin olamadığımız, özlendiği kadar özlemiş midir? İfadesini çözemediğimiz, en büyük hünerleri veda etmek olan insanlar da var.

Her beklenen ve her özlenenin aynı yoğunlukta hissettiği zaman hasretin anlamı güzel  vedalar özeldir. Her iki taraf ta bilir ki; Kavuşmalar bayramdır yolun sonunda, elde olmadan çıkılan yolculuklar da değil, dönüşü olmayan gidişler de değil bu yazının konusu, bile isteye yaşananlardır. Aksini kimseler için uygun göremediğimiz, kimseler yaşamasın istediğimiz ama biz istemesek de yaşanan ayrılıklar, vedalar. Özlenenlerin aynı yoğunlukta özlemediği, beklenenlerin gelmediği, kapılara dönük durmaktan tutuk boyunları taşıyan başlardaki gül(e)meyen yüzler. Kapı zilinin bozuk olup olmadığından, elektriğin kesilip kesilmediğinden, sessiz telefonun çalışıp çalışmadığından emin olan defalarca kontrolden sonra!.. Ne olursa olsun sonuç değişmez acıdır ayrılıklar. Acıtır vedalar.

Başkaları yaşadığında çok kolaylıkla kabul edilebilir bulunan pek çok yaşam öyküsü kendi başına geldiğinde kişinin bambaşka bir boyut kazanır, başkası yaşadığında tüy gibi olmasa bile oldukça hafif görünen ağırlıkların, boyutu büyür devleşir birden kendi gözünde, omuzlarına iniveren yük taşınmaz hale gelir ansızın, manası değişir, devleşir ve derin yaralar açar ruhlarda! Açılan yara bir tarafta kabuk bağlayıverirken çarçabuk, diğer tarafın yüreğinde saplanmış dikenli bir çalı gibi kalır. Yutkunsa yutamaz, yutsa unutamaz acısını  kanamaktaki yaranın, sımsıkı  bir el  boğazında ne geri adım atar bir milim ne de ileri yutkundukça boğazını bırakmayan elin her hareketinde kanar durmadan yüreği, oysa ne çoktur hayatımızda vedalar. Vedalarından pişmanlık duymayacağı yolculuklar kısmet olsun herkese...

Cemile