Bayramın tadı kaçmış bende...

Hep çekirdek ailenin önemine ve değerine inanmış biriyim. Yine de kalabalık ailelerin bayramlarını içten içe kıskanmışımdır. Şimdi bir de çocukça kaprisler yapamayacak kadar büyüdük. Evlendik barklandık. İş güç sahibi olduk. Nasıl dersin ki ben kendi annemi ve babamı özledim. Onlarla geçen bayramlaşmayı ve hasret gidermeleri özledim. Abartıyorum sanmayın ama anneannem ve dedemle geçen "Osmanlı adamdır deden" kalıntısı el öpme serüvenlerini, babaannemlere gittiğimizde saatlerce izlediğim horozlu saati bile özledim. Hepsine rahmet olsun. Elindekiyle idare etme sanatı hayat. Artık farklı kökler ve dallar peşindeyiz.

Çok mu iç içe yaşayan bir aileydi bizim taraf? Hayır. Çok mu kalabalıktı sülalemiz; büyük kuzenler, büyük dayılar, amcalar, büyük halalar filan? Yok, değil. Biz bizeydik işte. Ama son beş, on yılını düşünüyorum da, annemin dostları hep etrafındaydı. Özel günlerimizde onlar da aileden olurdu. Kalabalık olurduk.

O zamanlar sorsanız "Zaten gurbetten gelmişiz. anamızı, baba ocağımızı özlemişiz. Nefret ediyorum bu bayram kalabalıklarından!" diyebilirdim. Aman da nasıl kilo almışım. Aman da ne zaman bir sevgilim olacakmış. Aman da kaç para kazanıyormuşum. Vah vah vah… İşsiz miymişim? Kibarca yanıtlamak ve gerçek duygularını belli etmemek konusunda git gide usta olmak.

Daha narin şekilde kolonya dökmek sana uzanan avuçlara… "Buyurun" derken hafif diz kırmak şöyle yanlamasına. Boşalan çay bardaklarını mutlaka yakalamak ve hemen yenisini getirmek… Süper önemli şeyler bunlar. Bakın nasıl da yetiştirmişiz kızımızı dedirtmek.

Biz iyi yetiştik. Bayramlarda tüm yakınlarımıza da bunu gösterdik. Büyüklerimiz mutlu oldu. Övündüler bizimle. Sonra tek tek gittiler. Aynı tas ve aynı hamamla kala kaldık. Bakalım biz nasıl yetiştireceğiz bizden sonrakileri. Hem de böylesi ahlak değerleri yozlaşmış bir toplumda. Kemiklerini sızlatmadan gidenlerin... Nasıl olacak bu iş? Bayramın tadı kaçmış bende.