Bazen imkansızı seversin

Kalbimdeki seranAtım ve senfonime...

Sevgilim, dağın zirvesinde ayaklarım denizin bitip bulutların başladığı yerdeyim. Güneş bulutların ardından son bir selam çakıyor. Şimdi üzerimde bir avcı yeleği, yanımda sarışın dostum, sadık kurt köpeği Haylaz ve omzumu yırtarcasına asılı kalmış mavzerin deri kayışı. Bıraktım hepsini bir kenara, hayat yüküyle beraber. Durgun akan su, senin adını buraya yazınca pek bir heybetlendi. Nehirlerde kızgın sevgilim. Kızgın ve huysuz akıyorlar. Senin sevdiğin şu adam gibi huysuz ve aksi!

Hırçın bir şekilde akıp deliyor kayaları, taşları, çaresizliği ve imkansızlığı. Sanki varamasa denizlere ölümü olacak, sonu olacak bu dağ. Oysa bazı aşklar imkansızdır ateş saçlım ve insan her zaman imkansızı sever. Kavuşunca aşk demiyorlar da ayrılınca destan yazıyor bu şairler. Yine hayallere dalıyorum içinde sen olan, dualar ediyorum sonu seninle biten. Mesela bir Akdeniz'in kıyısında bir köyde oturuyoruz seninle, bahçemizde limon ve mandalina ağaçları, sen ekmek pişiriyorsun fırında bense odun kesiyorum bahçede. Öyle pek bir eşyamız yok hani. Bir iki zeytin, peynir ve sebze, doymamıza yetiyor belki. Tıpkı masallardaki gibi. Bizim kurt Haylaz miskince uzanıyor bahçemizde. Bir de hayaller var altından, pırlantadan uzak yine sana dair. Düşmanıyım zenginliğin içinde sevdan olmayınca.

Bazı aşklar gerçekleşmeyince aşk oluyormuş ateş saçlım. Bazı adamların, bazı kadınları sevmemesi gerektiğini anlatıyor hikayeler. Bir yağmur başlarmış güneş selamını verdikten sonra Bazense bu yağmurlar hiç bitmiyormuş uzak diyarlarda. Bense bekliyorum bir gün senin güneşin doğacak griliklerime. Hoş, yüzüme çarpan bir rüzgar, imkansızlık. Bazen sevmek imkansızdır sevgilim. Ucunda kaybetmek vardır. Kaybetmek ağırdır. Korkarsın dudaklarından dökülecek sevda sözcüklerinden bile. Bu yüzden vardır resimler, şarkılar ve senin olmadığın yerde kurulmuş geniş bulvarlı şehirler. Ölüm vardır yolun sonunda ama olsun! Bazen insan imkansızı sever sevgilim. Sen de benim imkansızımsın.

Ben en çok haksızlığa tahammül edemiyorum. Seni sevmek suçmuş, gülüyorum... Oysa ben bir yurt aramıştım gözlerinde. Bana yurt olsa yüreğin böyle durgun bir göl gibi kalmazdı eminim. Her şey senin için der bu kefeni de yırtardım.

Şimdi nehirler göl oldu. Sırtıma astığım çanta ağırlaştı. Mavzerin deri kayışı omuzlarıma keskin bir acı batırdı. Botlarım gidelim dedi, hayallerim kalalım. Şehirin ışıkları yandı. Şöminenin alevi saçlarından gönlüme düşen bir tel kadar ateş şimdi. Ellerim üşüdü. Yağmurlar, kara doğru yön değiştirdi. Rüzgar yüzümü kesti, gözlerim maviden griye çaldı. Oysa kalbine sürgün olunca hayallerim nede güzel şarkılar çalıyordu sokaklarında. Yine sırtımdan kalbime bir mızrak indi. Sensizliğe yalnızlık diyorlar ateş saçlım! Bilmiyorlar! Ölüyorum...

 Emre Erden(Mavi Şair)