Bazıları böyledir…

Herkes değerini kendi yaratır. Böbürlenmekle, şişinmekle, abartılarla kimse hak etmediği yere çıkamaz, çıksa da orada kalması pek mümkün olmaz.

İster iş adamı, ister politikacı, ister gazeteci, ister sanatçı olsun. İçi dolu olmadıkça sadece ‘tın tın’ öter ve boş tenekeden çok ses çıkar örneğinde olduğu gibi tellal tutup, köy köy gezer ama arkası sıra bir gelen olmaz.

Ben buyum, ben şuyum, ben böyleyim, ben şöyleyim demekle ne adam gibi adam olunur, ne iş adamı, ne milletvekili, bakan, ne de iyi bir gazeteci..

Kimin ne olduğuna çevresi karar verir. Siyasetçi için halk, sanatçı için vatandaş, gazeteci için okuyucu kriterleri vardır. Bu kriterlere uymadığı zaman kişi ağzıyla kuş tutsun kimsenin umurunda bile olmaz.

Bazı tipler vardır kendine sıfatlar uydurur, kendi kendini bir yerlere oturtur, sonra da geçer karşısına seyreder, büyüklüğüyle övünmek için. Tam bir megalomanlıktır bu. Ne kökü vardır, ne iskeleti, ne de geleceğe uzanan dalları. Ama ona sorarsanız her şeydir. Hatta yüce dağları ben yarattım, tepeler babamdan miras bile diyebilir böyleleri.

Her cümleye ben diye başlar, her koltuğa kendilerini layık görürler. Aslında başbakan, cumhurbaşkanı bile olurlar ama bunu kendileri istememektedirler. Çabuk bozulurlar, çabuk kırılırlar.

Onlar kendilerine göre her şeydirler ve hiçbir şey olduklarının farkında değillerdir.

Ve böylelerinden olmamak için arada bir aynada gözlerimizin taa derinlerine bakmamız gerekir, kimsenin göremediği, göstermeye cesaret edemediklerimizi görmek için…