Beholder'ın gözünü oymak

Sis o diyara uzun bir zaman önce çöktü biliyorum. Oysa belirli bir zaman öncesinde, kısa bir süre de olsa ne kadar berraklaşmıştı ortam. Hem de zifiri bir karanlıktan sonra. Birinci büyük savaşın ardından gelmişti o karanlık. Karanlıkla birlikte o diyara salınmış koca gözlü bir yaratık vardı. O'nun gözü değmişti herkese sırayla ve teker teker. Taşlaşmış bedenler, atıl kalmış düşünceler, umutsuzluğun içine kıvranan insanlar vardı orada. Belki de o gözden beslenenler, ona hizmet edenler vardı. Kurtulmak olanaksızdı kimilerine göre. Bunlar yaşanırken ben daha doğmamıştım.

Sonra aniden bir güneş belirdi, sıcak mı sıcak. Nasıl oldu anlamadı kimse. Nefesleri açan, ciğerleri dolduran bir meltem esti beraberinde, sıcaklığı dengeleyen bir esinti ile hem de. Bir ülkü oldu o meltem. Bir tansık. Esti tüm yamaçlara. İnsanın içini dolduran bir aydınlık geldi o diyara. Dağlara, ovalara ulaştı; yüzleri aydınlattı. Hele onuncu yılda ne kadar da parladı konuştuğu o kürsüden. Herkesin içini ısıttı. Onun aydınlığı Beholder’ın (1) gözünü kıstırttı. Yüzünü, gözünü çevirtti, göz kapaklarını kapattırdı. Kaçırttı onu o diyardan. Taşlaşmış bedenler, atıl kalmış düşünceler için bir umut oldu bu. Bunlar yaşanırken ben daha doğmamıştım henüz.

Sonra aniden gitti o güneş. Kimilerine göre kendini sakınmamıştı, korumamıştı kendini götüren etmenlerden. O diyarın ona ihtiyacı vardı hala. Belki de yaptıkları arasında kızdığım tek davranışı buydu. İstemeden de olsa, çekip gitmesiydi beni kızdıran. Sonra o güneş ile beraber oluşan meltem de hızını kesti. Ortak ülkünün içi oyulmaya başlandı. Çabalamadan kazanılanın değeri bilinmez derler. Kimse bilemedi o meltemin değerini. Ortak ülkünün unutulması kaçınılmaz oldu artık. Beholder’ın gözüne gün doğdu. Bunlar yaşanırken ben henüz doğmamıştım.

İkinci büyük savaşın ardından hava gittikçe daha da puslandı. Sallantılar, çalkantılar. Beholder’ın gözü her yere ulaşıyordu. Belki de ele geçiriyordu insanları yavaş yavaş. Taşlaşmış bedenler, atıl kalmış düşünceler, umutlusuzluğun içine kıvranan insanlar vardı ama Beholder’ ın gözünden beslenenlerin sayısı da az değildi hani. Bunlar yaşanırken ben yeni doğmuştum. Beholder’ ın gözünü fark etmek için daha küçüktüm.

Şimdi büyüdüm. Kocaman oldum. Gözlüklerim bile var.

O diyara sis çöktü. Ruhum kızgın. Beholder’ın gözünü görüyorum her yerde. Taşlaşmış bedenler, atıl kalmış düşünceler, umutlusuzluğun içine kıvranan insanlar görüyorum.

Meğer ki, sinsice gizlenmiş bir taş varmış bir yerlerde, sisin etkisini arttıracak olan. Sonra zamanı gelmiş, göstermişler taşı herkese, allı pulluymuş hem de. O diyarın insanları da hoşlanmış bundan. Çoğunluğu istemiş onu, rey vermiş. Bilerek göle atmışlar o taşı.

O cismin oluşturduğu dalgaların bulanıklığını izliyorum şimdi gölün üzerinde. Dalgaların her biri düzenli hareket ederek bir sarkacın oluşturacağı hipnozun işlevini yerine getiriyorlar. Beholder’ın gözüne maruz kalan taşlaşmış bedenler bu hipnozun ağında mutlular. Kaygı duyması gerekenler de, dalgaların peşine düşmüşler. Dalgaların yüzünden suyun içinde olanları seçemiyorlar. Belki de umurlarında değil olanlar. Onlar, o büyülü gözün derinliklerinde hissettirdiği sahte kazancın tadını çıkarıyorlar.

Aynanın karşına geçmiş kendime bakıyorum. Hayır taşlaşmış beden değilim. Henüz! Ama umutsuzum.

Bir mısra geçiyor aklımdan:

“Medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar.”

Hayır, katılmıyorum.

Medeniyet dediğin ortak ülkümüzün ve insanlığımızın temel taşıdır. Varlığımızın kanıtıdır. İnsanoğlunun bıraktığı kültürün paylaşılmasıdır. Belirli bir zamanda, ben doğmadan önce Güneş’in getirdiği ortak ülkünün esin kaynağıdır.

Asıl emperyalizm dediğin tek dişi kalmış koca gözlü uğursuz bir canavardır.

Beholder !

Beholder’ın gözü, o koca diyarda cirit atıyor. Kusursuzca ve kendini sakınmadan hem de.

(1), Beholder : http://en.wikipedia.org/wiki/Beholder