Behzat Ç. üzerine alerjik bir analiz

Her zaman tartışılan bir konudur sanatın sadece yapılmış olmak için mi yapılması gerektiği, yoksa söyleyecek bir takım sözüyle halk için mi yapılması gerektiği.
Aslında bakarsanız kişisel olarak söyleyecek sözü olandan tarafım ben. Ve Behzat Ç’yi bundandır diğerlerinden bir yana koymam. Karakterlerdeki gerçeklik, oyunculuk, kurulu düzene karşı olan muhalif tavrı ve hayata karşı net duruşudur O’nu farklı kılan. Uzun sürelerden ya da durağanlıktan dem vuran eleştirilere aldırmayın siz.


İnsanın içine işleyen replikleri, herkesi biryerinden yakalayan hayat hikayeleriyle tam bir fenomendir aslında bana göre. Kendini “mutsuz oluruz” diye terkeden çocukluk aşkına, “bizde mutsuz olalım, seninle mutsuzluğa da varım” diyebilecek kadar bizdendir Behzat. Öyle çok süslü kelimelerle konuşamaz belki, hatta kaba-saba bulanlarda vardır her lafını, çok küfrediyor, sürekli içiyor diyenlerde çıkacaktır elbette, ama söyleyin hangimiz sayılanların dışında mükemmeliz? Ya da tersten soralım soruyu, kafayı içtiği içkiye, ettiği küfre takanlar; dürüstlüğüne, ezilenin yanında oluşuna, haksızlık kimden gelirse gelsin karşı duruşuna ne diyecekler? Hangimiz içine sinmediği için kendisine verilen maaşın on katı çapında bir ödülü kallavi bir küfürle yırtıp atabilir? Hadi o zaman şöyle diyelim; en mükemmel olanınız vursun ilk taşı…


Ve insanın sonraya bırakacağı en muteber mirası temiz bir ad değil midir, söyleyin!
Varsın melankolik gecelerde arasın huzuru, ya da süslü cümleler kuramasın ancak bizim için-günden güne çamura batan insanlık için, bir yerlere gelebilmek için bukalemunlaşan insanlık onuru için- bir turnusol kağıdıdır Behzat Ç….
Belki de bu yüzdendir soyadını tamamlamayışları, isyeten istediği gibi tamamlasın diye…