Bekleme odası...

Bekliyoruz...

Puslu havanın altında, toz bulutlarının arasından sızmaya çalışan birkaç ışık zerreciğinin yüzümüze vurması ürpertiyor bizi. Sert geçmiş bir kışın ardından uyanmaya çalışan doğa gibi kıpır kıpır içimiz; daha çok güneş ışığı daha fazla aydınlık özlemiyle titreşiyoruz.

Ama peşimizi bırakmıyor karanlık, duman, toz bulutları... Bahara; yeniden doğuşa kaçmaya çalıştıkça tutuyor kollarımızdan, bacaklarımızdan, çekiyor kendisine; kör karanlığın içine...

Çekildikçe üzerimize geliyor karanlık, kopmaya çalıştıkça, daha da sarıyor örümcek ağı gibi çevremizi, tutsak ediyor kendine ve ele geçiriyor benliğimizi...

Ürkek bakışlarla geziyoruz, oradan oraya. Amaçsız, benliksiz... Ses yok, soluk yok, kesilmiş ezelden, kıstırılmış, susturulmuşuz...

Kara kara düşünceler, geçmişten gelen hesaplaşmalar, kör döğüşleri kemiriyor içimizi... Düşünemez hale gelmişiz...

Fazla uzakta değil belki aydınlık, biraz kıpırdansak, bir adım atsak ileriye, bir adım, bir adım daha... Olacak; çıkacağız karanlığımızdan...

Olmuyor ama...

Bekliyoruz...

Neyi beklediğimizi bilmeden...