Pencere kenarı...

Şehrin göbeğinde gizlenen, uçsuz bucaksız gönülden geçen, bir sevda tiryakisinin eşiğine baş koymuş gibiydi. Aydınlık bir günde güneş açmış, ayazlar dört bir yana savrulmuş bir başına yalın ayak kalmıştı sanki. Sessizliğin içinde fırtınalar kopuyorken kendi dünyasına sarılmıştı. Karma karışık bir şehrin cam kadar berrak olamadığı gibi, İçini saran yalnızlıkla düğümleniyordu, adeta sıkıntıya sürükleniyordu. Gökyüzünde uçuşan kuşlar cam kenarına gelip cıvıldaşıyorlardı...

Bir yanın kantin kıyısında sıcak sıcak simitler kokarken, çaylar sıcaklığıyla buhulanırken içini ısıtıyordu. Bir taraftan şehrin tepesinde yaşarken pencere kenarında gözlerinle oyalanırken içini buruk acı sarıyordu. Gözlere güzelliği sarsan dersiz topsuz bir biçimde seni sususz kurak çöllere bırakıyordu. Bir büyü gibi gözlerine perde perde inen acı tüm bedenini sarmalarken yaşlar eksik olmuyordu gzölerden. Bir nefes ne kadar candan iken bir yürek acısı da o kadar içten yansıyordu. Aklın hayalin almayan bu büyük şehir yoktu karşında. Bir tarafta gecekondular diyarı, bir tarafta darma dağınık binalar, bir tarafta zenginler şehri gibi karma karışıktı...

Böylece zamanın ilerleyişiyle pencerenin kenarında derin bir sancı vurkuluyordu. İnsan aslında en güzel varlıkken, hayatıda çirkinleştiren en kötü varlık diyebiliyordum. Dilimden düşen yudum yudum dualarım, içinden yükselen feryadım birileri el uzatsın diyordum. Kanatlanıp uçmaktı bir an, peri olup sihir yapmaktı sanki o an... Güneş doğmuş pencereme, bu aydınlık umutla dünyayı dolaşmak insanlara el uzatmak istemiştim işte o an...

Ama dört bir yana savrulan ayazın içimi donatması beni kendimden alıp gitmişti. Sonra uyandım hayat bu işte dedim kendi kendime sarıldım hayallerime sürüklendim...! Hacer Teke