Beklemek

Bab İki beklemekle açılıyor,  

yaşamım boyunca bekledim 

üstelik hiçbirşeyi beklemeden bekledim 

beklediğim Godot bile değildi,  

beklediğimin belki ismi yoktu 

belki cismi yoktu 

henüz bilemedim 

epsilon birşeyler bilmeye başlıyorum yalnızca 

yeni yeni,  

ev bile beklemedim 

zaten 

evim hiç olmadı 

yarım yüzyıldır,  

neden böyle? 

yanlış zaman 

yanlış yer 

yanlış deha,  

sıradan bir insan hiç olamadım 

bakım alışkanlıklarım bile olmadı 

inanılmaz döküntüyümdür,  

deliliği zaten beklemem, kendi gelmiş 

verili doğuştan ya da ölüşten,  

bekleyişimin cismi ne olabilir? 

bir varlık hacmi belki,  

denedim, tırnaklarımla kazıdım 

siper veya mezar niyetine,  

bir avuç çukur açtım 

ona bile girdirmediler,  

Kafka 

‘derisi çıplak’ diyor 

bizim gibilere 

yaşamın ve insanların her darbesi parçalıyor,  

özdeşsizlik ve kimliksizlik 

zırhsız ve kalkansız bırakıyor zihni 

ama onların olması da 

çok ağır bir zul dehaya,  

boşluk olabilir 

henüz kullanılmamış gelecek gibi,  

yokluğundan böylesi bir boşluğun 

çok yıkıcıyım 

kendime ve insanlara karşı 

tabii yine de başaramıyorum 

o boşluğu açmayı ve/ya 

duvarda bir kapı kırmayı,  

acizim anlayacağınız 

görüldüğü üzere 

oturup şiir yazıyorum aczimden,  

bir mapusa sığınmayı arzuluyorum 

canımın acısından,  

yaylım ateşin hedefindeyim 

hiç öğrenemedim kendimi korumayı,  

beklemek 

neyi beklediğini bilmeden 

Bab İki’nin kapısında