Ben, ben, yine ben; elbette ben

Psikologlar Justin Kruger ve David Dunning 1999 yılında Journal Of Personality And Social Psychology de yayınlanan ve 2000 yılında Nobel ödülüne layık görülen ilginç bir çalışmaya imza atmışlar. Literatüre Kruger – Dunning Effect olarak gecen bu çalışmanın sonuç cümlesi gerçekten vurucu: Cehalet gerçek bilginin aksine bireyin kendine olan güvenini artırmaktadır Bu çalışmalarında uzmanlar, metin çözme, araç kullanma, tenis oynama gibi çeşitli alanlarda yaptıkları araştırmaların sonucunda:

Niteliksiz insanların ne ölçüde niteliksiz olduklarını fark edemedikleri gibi niteliklerini abartma eğiliminde olduklarını, gerçekten nitelikli insanların niteliklerini görüp anlamaktan da yoksun olduklarını, fakat belli bir eğitim sürecinden sonra mevcut niteliklerini artırırlarsa, niteliksizliklerinin farkına varmaya başlayabildiklerini saptamışlardır. İki uzman daha sonra, bu teorilerini test etmek için Cornell Üniversitesi' nden 45 öğrenciyle, bir başka çalışma daha yaptılar.Öğrencilere çeşitli sorular dan oluşan bir test yaptılar. Ardından öğrencilerden "testin sonucunda ne kadar başarılı olacaklarını tahmin etmelerini" istediler. Sorulara sadece yüzde 10 ve daha az doğru cevap verenlerin, yani testin en başarısızlarının, şişirilmiş özgüvenleri ile testin yüzde 60'ına doğru cevap verdiklerine, hatta iyi günlerinde olsalar yüzde 70'e ulaşabileceklerine de inandıklarını En iyilerin yani en az yüzde 90 doğru sonuç alanların ise en alçakgönüllü denekler olduğu soruların yüzde 70'ine doğru cevap verdiklerini düşündüklerini gördüler ve teorilerinin doğruluğunu sınamış oldular. İlimde varılan son noktanın” Bildiğim tek şey, hiçbir şey bilmediğimdir” olduğunu söyleyen gerçek bilenlerin, ağacın meyveli dallarının aşağıya doğru inmeleri gibi tevazunun fevkindeki hallerinin anlaşılamaması günümüzde cahil, niteliksiz (eğitimli eğitimsiz) insan sayısının artmasından mıdır acaba? Kendimize bu tablonun neresinde olduğumuzu sormanın bekli de tam zamanıdır ne dersiniz?