Hey sen, çık saklandığın yerden

Sen, canıma kasteden, hayatı bana zehir etmek için uğraşan. Sinsi sinsi dolaplar çeviren, her adımıma tuzaklar kuran. DÜŞMAN.

Bunca zaman yanlış yerde aramış durmuşum seni. Dışarıda, dışımda zannetmişim. Oysa tam yanı başımda, varlığımın tam ortasında tam da ben deymişsin SEN! Bendeki benin bana yaptığını kimse yapmıyormuş meğerse. Ama hilelerin var, illüzyonların var senin. Bunca zaman kandırdın beni ha… Hep dışarıda arattın kendini, dışarıda ki insanlarda gösterdin yüzünü. Hiç hissettirmedin ince ayar ayak oyunlarınla, aslında onlardan görünenin de kendin olduğunu. Aynalar içinde kendi gözlerine kendinin baktığını. Stratejist tekniklerle aratmadın, aramam gereken yerde kendini. Öğrendim ki Aslında düşman bakılacak en son yerde saklanır. Tanıdım seni. Buldum adını. Anladım ki benden banaymış saldırı. Özgüven hilelerin, ben senim sözlerin, sınırlarını korumak adına yapabileceklerin. Sana mahkûm olmuşken, değilmişim gibi hissettirmeni, kendi duygu ve düşüncelerini benim gibi göstermeni, görünmeyen iplerle yürüttün gölge oyunun. Eğer sen ben olsaydın üzüntü duyar mıydım yaşadıklarımdan? Vicdanım sızlar mıydı yanlışlarımda? Bilir miydim derinimde olduğumu sandığımdan daha iyi bir şey olduğumu? Değerler uğruna yaşamaya Çabalar mıydım? Hayır, sen ben değilsin. Evet, bendesin Ama BEN Değilsin. Tanıdım artık seni, biliyorum saklandığın yeri, öğrendim tüm hilelerini Gördüm, zayıfların zayıflıklarını saklamaya çalıştıkları küstahlıkları ile yürüttüğün saldırılarını. Tanıdım artık seni… Biliyor musun ? Fark ettiğin yerde başlar zaman.